De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 171]

Drie sonnetten^*
Jean Baptiste Chassignet
(Vertaling Robert de Does)^**

Wat je ziet van de mens, o mens, de mens is 't niet,
Het is de broze schaal, de schors die is gegeven
Aan onze reine ziel, het ogenblik, slechts even,
Dat zij, de eeuwige, dit aards bestaan aanziet.

Wilt u, ondanks de dood ontluikend uit het niet,
Als burgers van Gods stad onsterflijk blijven leven?
Kom, slechten wij de muren die ons slaafs omgeven,
Vertrappen wij het aas dat ons de aarde biedt!

Gelijk de Fenix die, gebroken door de jaren
En smachtend in een nieuwe jeugd zich te openbaren,
Een nest bouwt voor zichzelf dat hij tot mutsaard maakt,

Zich offerend aan de Zon; een jong, uit de as verrezen,
Verwekt een ei, het ei ontsluit een teder wezen,
Geheel als de ander, maar verjongd en vervolmaakt.

* Uit Le mespris de la vie et la consolation contre la mort (1594).

** Zie p. 178 voor een inleiding op de vertalingen van Chassignet en de hier volgende religieuze Franse dichters.

[Frans]

Ce que tu vois de l'homme, homme, l'homme n'est pas,
C'est seulement l'escorce et la coque fragile
De l'ame incorruptible, immortelle, et subtile,
Durant ce peu de temps qu'elle loge icy bas.

En voulons nous esclorre et maugré le trespas,
Devenir Citoyen de l'eternelle ville?
Rompons premierement ceste prison servile,
Foulons dessous les piés les terrestres appas.

Ainsi, quand le Phenix aggravé de viellesse
Se veut regenerer en nouvelle jeunesse,
Soy-mesme il se bastit son nid et son tombeau,

Se bruslant au Soleil; un vert nait de sa cendre,
Du vert un oeuf, de l'oeuf s'esclot un oiseau tendre,
A l'autre tout pareil, mais plus jeune et plus beau.

[p. 172]

[Nederlands]

Wat is ons leven? Slechts een waterbel, ontstaan
Als de hemel zich ontlast in kletterende regen,
Een blaas die zwelt en barst in 't water langs de wegen,
En die de minste schok voorgoed te niet doet gaan.

Wat is ons leven? Slechts een ingebeelde waan,
Waar leugen wordt geëerd en waarheid wordt verzwegen,
Een boze droom die wij uit ons bewustzijn vegen
Als wij in 't morgenlicht de ogen openslaan.

Wat is ons leven? Slechts een werveling van wolken,
Van flarden grauwe smook die door het luchtruim kolken,
En als een bliksemschicht vervluchtigt al die rook.

Maar u zult voortgaan met het eeuwige te mijden,
Het onvergankelijk goed, en u met niets verblijden
Dan slechts een blaas, een waan, een droom, een flard van smook.

[Frans]

Qu'est- ce de nostre vie? une bouteille molle
Qui s'enfle dessus l'eau quand le ciel fait plouvoir
Et se perd aussi tost comme elle se fait voir,
S'entre-brisant à l'heurt d'une moindre bricole.

Qu'est-ce de nostre vie? un mensonge frivole
Qui sous ombre du vray nous vient à decevoir,
Un songe qui n'a plus ny force ny pouvoir
Lors que l'oeil au resveil sa paupiere decole.

Qu'est-ce de nostre vie? un tourbillon roüant
De fumiere à flos gris parmy l'air se joüant
Qui passe plus soudain que la foudre meurdriere.

Puis vous negligerez dorenavant le bien
Durable et permanent pour un point qui n'est rien
Qu'une confle, un mensonge, un songe, une fumiere.

[p. 173]

[Nederlands]

Is iets zo vluchtig als onwezenlijke dromen,
Dromen, bedrieglijk, onvolkomen, ongewis?
Ja, 't leven dat met dromen vergelijkbaar is,
Met dromen, ongewis, bedrieglijk, onvolkomen.

Is iets zo vluchtig als de schaduw onder bomen,
De schaduw die beweegt en nimmer blijvend is?
Ja, 't leven heeft met schaduw veel gelijkenis,
Met schaduw die licht trilt tussen de zonlichtstromen.

Welnu, een schoon bewijs dat ons zo kort bestaan
Niets anders is dan 't in en weer naar buiten gaan
Van zekere plaats, gaf ons Pythagoras de Wijze

Toen hij met grote haast naar de gemakken toog,
En was daar nauwelijks in - o razendsnel betoog-
Toen hij weer buiten kwam op nog gezwinder wijze.

[Frans]

Est-il rien de plus vain qu'un songe mensonger,
Un songe passager, vagabond, et muable?
La vie est toutesfois au songe comparable,
Au songe vagabond, muable, et passager.

Est-il rien de plus vain que l'ombrage leger,
L'ombrage remuant, inconstant, et peu stable?
La vie est toutesfois à l'ombrage semblable,
A l'ombrage tremblant sous l'arbre d'un verger.

Aussi, pour nous laisser une preuve asseurée
Que ceste vie estoit seulement une entrée
Et depart de ce lieu, entra soudainement

Le sage Pythagore en sa chambre secrette
Et n'y fust point si tost, ô preuve bien tost faite,
Comme il en ressortist encor plus vivement.