De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 52]

Drie gedichten
Jos Houtsma

Het kapittel van de dom van Arezzo aan Piero della Francesca, n.a.v. diens fresco in het portaal

Voor ultramarijn hebben we je veertien
Dukaten betaald, voor verguldsel
Dertig, en voor je vakmanschap, je
Veelgeprezen pintura, nog een keer dertig.

Dat je ons daarvoor trakteert
Op een fresco zonder ultramarijn,
Zonder goud, het zij zo. Maar dat je
Ons deze boerentrien met haar

Laatdunkende mond, en de stank
Van het erf nog om zich, probeert
Te verkopen voor Magdalena -
Dat is echt the limit! Je staat

Bekend als een knap psycholoog, Piero,
En dat je opdrachtgevers weet
Te bespelen, dat zien we wel in. Maar
Je zou als psycholoog toch moeten

Begrijpen dat men het kerkvolk,
Dat wil, dat moet worden gesticht,
Niet zomaar deze versie
Van de boetvaardige zondares

Voor kan zetten: een heilige in
De gestalte van de hooghartige trut
Die hun zoon nog vorige week
Een blauwtje liet lopen!

[p. 53]

Young Keats

In het donkere amfitheater
Op de eerste rij te zitten en te zien
Hoe Billy Lucas zijn onzalig mes
Zet in een arme donder, volgegoten
Met slechte rum -

Wanneer de eerste onvoorziene plens
Zwart bloed op het zink gutst, het eerste hijgen
Van schrik, en het eerste gestommel van
Onwel geworden nieuwelingen die
Naar buiten vluchten, en je eigen hand
Tast al onzeker naar je leren
Loodgieterstas - waar zijn je klemmen -

En het verband - Lucas wroet onvervaard
Verder en legt aan de ontzette zaal
Haarfijn ieder onsmakelijk detail
Van zijn barbaarse handwerk uit, en de
Patiënt duizelt in een delirium
Van pijn, of is al dood - is dat de weg

Naar dichterschap? Kan wie nu hier zit, ooit
Als poet laureate opstaan van tafel
En de lof zingen van laburnum die
Bezwijkt onder zijn last van gouden trossen?
Of tiptoe on a little hill?

Je slikt

En ademt diep om je onpasselijkheid
Te overwinnen, voor je opstaat om
Te assisteren. Niets aan je verraadt
Je afschuw. Je hebt mooie ogen, en
Je haar is ook niet slecht, golvend, roodbruin.
Maar je weet zeker dat je te onthecht
Bent voor je taak, te zwakkelijk, te klein.

[p. 54]

Sleep & poetry

Na twee of drie uur slapen schrok hij wakker.
Hij wist meteen de plaats: het huis van Hunt,
De sofa in de kamer. IJskoud maanlicht
Viel door het venster op de lambrizering,
En op de aalgladde schilderijen die

Laatdunkend op hem neerkeken. Om hem heen
De witte gipsen busten van de doden,
Homerus, Ariosto, Tasso, Spenser,
De grote doden die hij nooit kon hopen

Te evenaren. Plotseling - zijn hart sloeg over,
De adem stokte in zijn keel - begonnen
Kristalheldere beelden in hem op

Te lichten, levensechte beelden: zwanen
Zeilden als schepen door het riet; een vlinder
Spreidde in het laveloze zonlicht
Zijn gouden vleugelpaar over een roos;
En massa's bloemen. Ongemerkt begon

De taal te zingen, rijmen gloeiden op
En doofden uit, en uit de chaos vormden
Zich versregels. Totdat de ochtend kwam
En de eerste vogelstemmen klonken. Toen

De meiden binnenkwamen, om zes uur,
Vonden ze hem bij het raam, zijn haar bezweet,
Zijn zwarte dichterogen koortsig gloeiend.
Voor hem op tafel het weerbarstig vers
Dat zich niet naar zijn handen wenst te voegen.