De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 49]

Drie gedichten
Juliën Holtrigter

Voorjaar, opgegraven

Sporen van een huis:
de haard komt te voorschijn,
de put gaat open: kruiken, borden
als in woede verzonden,

hier was de oven, stenen voor
broden, daar de bedstee:
uit dromen zijn wij gemaakt, uit drift,
uit bitterzoete verzoening.

Onder de vloer liggen oudere vloeren
van hout en van huiden, van leem,
schijnbaar onbewogen.

Om de hoek staat al uren een jongen
met bloemen.
Er is geen geluid dan het gezang van
een vogel,
als was het 4 mei om 2 minuten voor 8.

De tijd achtervolgt ons, dolt ons,
duwt ons vooruit.

Aangetroffen: een tol, twee knikkers,
wat zaden, een fluitje.

[p. 50]

Verkenner

Krant vastgeraakt in het draad
aan de voet van een duin:
Verkenner seint foto's naar aarde

Bril door de wind opgedolven
is brandglas geworden. Op hoge poten
gaat een spin er omheen.

Dameshand wappert zand van
damesbeen.

Windscherm, twee kanten.
We horen twee heren.
Ze discussiëren achtereenvolgens
over de kwaliteit van hun kranten,
het weer, de geluidsoverlast.

Het geraas van de aarde.
Waar het lichter wordt, zwelt het lawaai,
tot het dimt in de avond.

De wave van hen die gaan slapen:
massaal gaat men horizontaal,
van oost naar west steeds iets later.

Als was het te filmen,
versneld te herhalen.

Het strand loopt leeg,
de lampen gaan een voor een aan.

[p. 51]

Oud papier

De alfabeten, moegelezen,
zetten hun oud papier op de stoep.
Het nieuws gaat terug naar de persen,
naar de burelen, de straat.

Was onze straat het decor?
Het licht was het licht van de zon.

Wij schenen een stuk op te voeren.
Iemand (de regisseur?) beweerde
te weten waar het in de grond
van de zaak over ging.

Er zou iemand zijn die de hoofdrol
vervulde, maar wie?

Niemand kende zijn tekst
uit het hoofd. Wij lazen alsmaar
de kranten.

Het ging erop lijken dat wij onszelf
moesten spelen.

We zullen nog figuranten blijken
te zijn, zei ik zacht.