De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 44]

Nederlandse poëzie

[p. 45]

Vier gedichten
Bernd Bevers

Op weg

's Nachts in treinen of bussen
door onbekende steden reizen,
zien dat vrede overal dezelfde is:
dagdroom van winkelbedienden.

Europa: duurzaam terrein van eeuwen leugens en handel.

Wij willen niet weten wat waar is, wat geweest,
insekten slaan stuk op de ramen, het zicht
vermindert. Wij slapen, kreunend, in imitatieleer,
bij elke schok verspringt de kleur
van onze uitgeputte dromen.

Paniek of de wind zwaait kettingen
van licht door passerende straten,
in de regen staan enkelingen, wachtend
om over te steken.

Laten we op deze dag slaan
als op een trom,
de doffe klank is ons vertrouwd,
nu de herfst komt, de laatste
grasmaaiers ratelen, spinnen door de maan
borduren, zwermen donkere vogels achter in de
spiegel door het raam zwenken en verdwijnen.

We zwaaien wel terug
met slaapdronken handen,
handen die uit onze ogen groeien,
handen die gebaren ook wij
redden het niet.

[p. 46]

 

Het uitzicht is bekend en stelt

 

gerust: geleefde tafel, stoelen, sigaret,

 

een boog van coniferen rond de horizon gezet,

 

een aantal jaren met vertrouwd gezicht

 

waarin zij nog wat willen blijven.

 

 

 

Zij hebben vuur, het wiel, elkaar,

 

de wind die door de haren gaat, een

 

eeuw van ontbering als geschiedenis

 

en televisie in zes vreemde talen.

 

 

 

Zij wachten op wat hun wordt voorgelegd

 

bij wijze van gesprek: de uitkomst van

 

een laatste test, regen die is aangezegd.

In een trein als een ruimteschip
jagen we door het landschap dat dof
en gesloten voor zich uit kijkt.

Het seizoen is jong; zwanen staan
bevuild in de weilanden, als kleine
mismaakte gedaantes van engelen, eenzame
spookbeelden van deernis en rouw.

We zijn op weg naar iemand
die scheuren in levens met woorden
en kalme gebaren herstelt.
In een regen die al eeuwen valt

zeg jij dat het helpt.