|
| |
| |
| |
Drie gedichten
Pierre H. Lauffer
(Vertaling August Willemsen)
Curaçao
Zo ver het oog maar reikt,
De aanrollende golven die kapotslaan
In een eeuwigdurend loflied,
Daar waar de zuilcactussen zijn
Die onze zeewind zoete hymnen
En de zon die altijd op hun armen
Op plaatsen die ik liefheb,
Kermen en hun kruinen buigen
Met zijn welluidend lied,
| |
| |
| |
| |
[Vervolg Nederlands]
En om aan de verdorde grond
Ons eten te ontworstelen,
Mij leerde bescheiden te zijn,
Slechts met zijn voorhoofd
Op een eiland onder blauwe hemel.
Daar waar de geschiedenis
In de voorbije eeuwen harmonie
Van de hemel neergedaald is
daar is mijn land, mijn curaçao!
| |
[Vervolg Papiaments]
Riba un isla bou di shelu,
A forma den siglonan pasá
| |
| |
| |
Mijn land
Dat God in een bevlieging
Uit zee heeft op doen rijzen
En leven op het bloed en op het zweet
Die zijn vergoten, die haar geschiedenis hebben geschreven.
Ik ben gaargekookt in treurnis
En in vernedering gestoofd
Gestookt door een paar schurken.
En als ik uitschreeuw Diefstal!
Is het hierom: dit stukje aarde
| |
Mi tera
A laga spreit fo'i den laman
Cu a core, marca su historia
Prepara pa poco sinberguensa.
Ta pa sobra e pida tera ‘ki
| |
| |
| |
De zee aan de noordkant
Nog net met de punt van zijn tong lekt de zee langs de rots, trekt
zich terug, aarzelt even en komt dan kruipend naderbij, om
opnieuw te verleiden met schijnheilig gezicht.
De rots, gehurkt in de noordkust, blijft onbewogen.
Dan opeens springt een springlevende golf op uit de
ingewanden van de zee en scheert langs de rug van de rots.
De rots dommelt, zegt geen boe of ba.
Een onbehouwen golf springt hoog op, grommend, ronkend,
struikelend over zichzelf, en geeft de rots een kopstoot. Een andere
komt aangestormd, geeft hem een dreun in zijn flanken. Eén
radbraakt hem met razernij, teistert zijn borst, slaat erop los en
spat uiteen in een wolk van water, vloeit uit in schuim, stroomt
weg, gutst neer en werpt zich terug in zee. Een andere vleit de rots
een beetje met lieflijke lippen, daarna wordt hij des duivels, geselt
hem, beukt hem, priemt hem met zijn punten.
Eén golf, stampend, schampt zijn top. Een andere ziet het even
aan, een eindje buitengaats, kromt dan zijn rug en neemt zijn
aanloop en valt aan, worstelt meedogenloos met hem, wast zijn top
totdat die glanst, briesend, jankend als een boze geest.
Zonder adem te scheppen slepen zij zich terug, vallen weer
aan, overladen de rots met ranselingen, mishandelen hem en
maken een kabaal als wilden.
Maar de rots duldt ze allemaal op zijn buik, laat ze voortgaan
| |
Laman di nort
Djis ku punt'i lenga laman ta lembe kantu dje baranka, hala afó, dúndula un ratu i gatia bini aserka, pa
bolbe kalanch'e ku kara di sángana.
E baranka, yongotá den kost'i nòrt, no ta hiba trese.
Djei un ola sprinchi ta salta fo'i mondongo di laman, skarmai lomba dje baranka.
Baranka ta kabishá, sin bisa ni hi.
Un ola bushi ta gruña, lanta bula, ronka, kore kabe'i gai i tir'e un kabisá. Otro ta ranka bini, hul e
den kustía. Un ta habrak'e ku rábia, kunsumi den su pechu, dal spat na wèrki, plama na skuma, kore
choria i zembla su kurpa den laman atrobe. Otro ta chuli'e ku boka dushi un krenchi, djei bira bedèm,
sut'e, bali'e, hend'e ku punt'i ola.
Un ta sapatiá, kanfuña su kabes Otro ta tantia un tiki pafó ayá, dobia lomb'i morkoi, dal aden,
burdugá ku ne, laba su kabes te lag'e lombra, supla i yora manera alma-malu.
Sin kwe rosea nan ta lastra bai, bolbe tuma den, hart'e ku bòftá, maltrat'e i borotá manera razu.
Ma e baranka ta karga tur riba barika, laga nan sklama bai...
|
|
Auteursrechtelijk beschermd