De Tweede Ronde. Jaargang 17



[pagina 57]
Eiland Renée van Riessen 1 Zo in zichzelf gekeerd ligt zij haar zachte lendenen bepikt door duizend witte vogels. Moe mag de zee zich beuken tegen haar linkerzijde - leegzuigen de rechter. Willoos zijzelf volmaakt al? Maar de warme waaier kussen van de zon maakt haar steeds liever, ontwaakt haar, meer zichzelf die ze altijd al was.
2 Zich laten inschepen, gehoor geven aan één bevel: verlaat het land. Meer wordt er niet gezegd. Er hangt een tasje op mijn rug, waarin de hoed, het tentzeil en de deken. Afvaart. Wat ik loslaat vernevelt. Onder de slagboom buig ik diep, men keurt mij: ‘naar wij hopen met weinig water ook tevreden en schaduw van die ene boom.’