De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 49]

Drie gedichten
Eva Gerlach

Eiland

bij een foto uit 1925

Zij zijn gaan dansen omdat hij daar stond,
camera klaar die hun wazige hoofden
vastmaakt aan helm, hun pluizig, wuivend haar.

Vouwen in mijn grootvaders grijze over-
hemd, over zijn grijze jaeger heen
vijf knoopjes losgedaan. Scherp sleutelbeen,

kettinkje. Hoe hij haar hand bij de pols
heeft beetgepakt, haar vingers hangen los,
haar leert iets na te doen dat zij nog nooit:

een kolkje wit draait bij haar ene schouder,
zij kijkt omlaag vanonder haar wenkbrauwen
de grote bloem in van de grammofoon.

Hoe zij daar staan sindsdien, hoog boven het strand,
knieën dicht bij elkaar, hun weggeschopte
schoenen ondersteboven in de rand

verstopt voor later, toegedekt met zand.

[p. 50]

Pa en het denken aan vroeger

Hij heeft het gewoon als een jas, in de avond
knoopt hij het los, neemt de rest van zijn brood en zijn sleutels
eruit, hangt het weg aan een haakje. De kapstok
draagt het gedwee, 's Nachts staat hij soms op, slaat het om,
roeit een mijl naar het eiland. Daar zitten zij samen alleen
te zitten onder de sterren, de otter komt langs
met een schelp op zijn borst en een steen;
boven hen wandelt de maan, zij vallen zich geen
buil aan elkaar, het denken aan vroeger en hij,
drinken thee uit een thermosfles, wie van hen zich verslikt
helpt de ander. Bij het eerste licht keert hij de boot, voor je het weet
zijn zij thuis aan het ontbijt met een grokje en alles vergeten

Zondagmiddag te Leuven

Zij staan op de Vischmarkt, de blauwe steentjes
leggen een vijver om hen heen, zij staan
alsof er maar één droge plek is daar
en die steeds kleiner. Zo dicht bij elkaar:

een springvloed op de Vischmarkt. Zij wil haar
leven rondom hem, hij bijna een wang op haar haar.
Halfvijf. Zij waadt terug. Hij roept iets, maar
zij wordt publiek in de Mechelsestraat.