De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 152]

Twee gedichten
Julio Herrera y Reissig^*
(Vertaling Catharina Blaauwendraad)

De kerk

In een gewijde stilte ligt zij te vegeteren.
De wassen maagden slapen in troosteloos decor
van vaal fluweel en glansverf die zijn kleur verloor;
Gabriël zou met walging hier de trompet hanteren...

Een dorstig marmeren mondje moet wijwater ontberen.
Een oudje niest op weg van het altaar naar het koor...
Een legioen atomen stoot ijl naar boven door
en lijkt een Jacobsladder van goud te imiteren.

Dan gaat het brave oudje gedienstig aan haar klus
en hopend op de bijstand van Sint Vincentius
klinkt in het offerkistje een kleine melodie.

Ze jaagt zo hier en daar met haar plumeau op spinnen,
intussen stormt door 't deurtje naar de sacristie
de glorieuze klucht van 't kippenhok naar binnen.

* Julio Herrera y Reissig (1875-1910) behoort tot de belangrijkste en meest virtuoze dichters van het modernismo. Symbolisch voor zijn literatuuropvatting is de torenkamer die hij op het dak van zijn huis in Montevideo liet bouwen en die jarenlang een belangrijke ontmoetingsplaats was voor jonge schrijvers en kunstenaars.

La iglesia

Es un beato silencio el recinto vegeta.
Las vírgenes de cera duermen en su decoro
de terciopelo lívido y de esmalte incoloro;
y San Gabriel se hastía de soplar la trompeta.

Sedienta, abre su boca de mármol la pileta.
Una vieja estornuda desde el altar al coro...
Y una legió de átomos sube un camino de oro
aéreo, que una escala de Jacob interpreta.
Inicia sus labores el ama reverente.
Para saber si anda de buenas San Vicente
con tímidos arrobos repica la alcancía...

Acá y allá maniobra después con un plumero,
mientras, por una puerta que da a la sacristía,
irrumpe la gloriosa turba del gallinero.

[p. 153]

Nirvana van de schemering

Met kleren in de kleur van serpentijn
lachte de Lente, grillig in haar sas...
Miljoenen kleine glimwormpjes van fijn
smaragd trokken hun strepen door het gras.

Een vleugje mousseline gaf de schijn
dat alles ideaal geworden was.
En zo verscheen op onbestemd terrein
een wezen waarin ik iets goddelijks las...

Ik ging volledig op in het volkomen
nirvana der Natuur, de grijze luchten,
terwijl jouw geest je lichaam plots ontvluchtte.

Je donsgezicht voelde een streling stromen,
en jij legde je hoofd onder mijn zuchten,
gelijk een vogel in mijn hals, te dromen.

Nirvana crepuscular

Con su veste en color de serpentina,
reía la voluble Primavera...
Un billón de luciérnagas de fina
esmeralda, rayaba la pradera.

Bajo un aire fugaz de muselina,
todo se idealizaba, cual si fuera
el vago panorama, la divina
materialización de una quimera...

En consustanciación con aquel bello
nirvana gris de la Naturaleza,
te inanimaste... Una ideal pereza

mimó tu rostro de incitante vello,
y al son de mis suspiros, tu cabeza
durmióse como un pájaro en mi cuello!...