De Tweede Ronde. Jaargang 17 (1996)

De Tweede Ronde. Jaargang 17

(1996)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 147]
Vertaalde poëzie
[pagina 148]
Drie gedichten Delmira AgustiniGa naar voetnoot* (Vertaling Catharina Blaauwendraad) De zwaan Blauwe pupil van mijn park Is de gevoelige spiegel Van een meer zo helder!... Zo helder dat ik soms denk Dat op zijn kristalheldere pagina Al wat ik denk wordt gedrukt. Bloem van de lucht, van het water, Ziel van het meer is de zwaan, Prachtig, plechtstatig als een vorst; Vleugels als lissen, rode riemen... Vurige snavel, de treurig gebogen Trotse hals, en dan de blankheid En de zachtheid van een zwaan... Van de plechtstatige witte vogel Gaat een boze betovering uit. - Anjer in irissenkleed Grootser dan vlam en mirakel!.. Zijn witte vleugels verwarren Mij gelijk twee warme armen; Nooit hebben lippen gebrand Als in mijn handen zijn snavel; Nooit legde iemand zijn hoofd Smachtender neer in mijn schoot; Nooit heeft zulk levendig vlees Zo zeer geleden, genoten; In zijn aderen kronkelen Dubbel menselijke elixers!
El cisne Pupila azul de mi parque Es el sensitivo espejo De unlago claro, muy claro!... Tan claro que a veces creo Que en su cristalina página Se imprime en mi pensamiento. Flor del aire, flor del agua, Alma del lago es un cisne Con dos pupilas humanas, Grave y gentil como un príncipe; Alas lirio, remos rosa... Pico en fuego, cuello triste Y orgulloso, y la blancura Y la suavidad de un cisne... El ave cándida y grave Tiene un maléfico encanto; - Clavel vestido de lirio, Trasciende a llama y milagro!... Sus alas blancas me turban Como dos cálidos brazos; Ningunos labios ardieron Como su pico en mis manos; Ninguna testa ha caído Tan lánguida en mi regazo; Ninguna carne tan viva He padecido o gozado: Viborean en sus venas Filtros dos veces humanos!

[pagina 149]
[Vervolg Nederlands] Met de robijn van de luxe Is zijn hoofd gekroond: En hij neemt het verlangen mee In een rozekleurige sleep... Water geef ik in mijn handen, En hij lijkt vuur te drinken; Ik op mijn beurt lijk de inhoud Van heel mijn lichaam te schenken... En hij leeft zo in mijn dromen, Hij wortelt zo in mijn vlees, Dat ik soms denk dat de zwaan Met zijn twee vluchtige vleugels, Zijn vreemde, menselijke ogen En met zijn vurige snavel, Niet slechts een zwaan in mijn meer is Maar een geliefde in mijn leven... Daar langs het heldere meer Stelde ik vragen in stilte... Stilte die is als een roos Op zijn vurige snavel... Maar wat zijn lichaam me zegt Kan ook mijn lichaam verstaan. - Soms ben ik (één en al!) ziel; Soms ben ik (één en al!) lichaam - Hij stopt zijn snavel in mijn schoot En blijft daar liggen als dood... En op de kristalheldere pagina Van de gevoelige spiegel Van het meer dat somtijds Mijn gedachten weerspiegelt, Schrikt de zwaan in het rood Jaag ik hem schrik aan in wit!
[Vervolg Spaans] Del rubí de la lujuria Su testa está coronada: Y va arrastrando el deseo En una cauda rosada... Agua le doy en mis manos Y él parece beber fuego; Y yo parezco ofrecerle Todo el vaso de mi cuerpo... Y vive tanto en mis sueños, Y ahonda tanto en mi carne, Que a veces pienso que el cisne Con sus dos alas fugaces, Sus raros ojos humanos Y el rojo pico quemante, Es sólo un cisne en mi lago O es en mi vida un amante... Al margen del lago claro Yo le interrogo en silencio... Y el silencio es una rosa Sobre su pico de fuego... Pero en su carne me habla Y yo en mi carne entiendo. - A veces ¡toda! soy alma; Y a veces ¡toda! soy cuerpo. - Hunde el pico en mi regazo Y se queda como muerto... Y en la cristalina página, En el sensitivo espejo Del lago que algunas veces Refleja mi pensamiento, El cisne asusta de rojo, Y yo de blanca doy miedo!

[pagina 150]
Het onuitsprekelijke Ik sterf op vreemde wijze... Ik sterf niet aan het Leven. Ik sterf niet aan de Liefde. Ik sterf niet aan de Dood. Ik sterf aan een gedachte, stom als een wond gebleven... Voelde jij nooit die pijn, zo vreemd, als levensgroot Een machtige gedachte zich wortelde in 't leven Je ziel verslond, je lichaam - en toch geen vruchten bood? En heb je ooit een ster die sluimerde omgeven Die niet vermocht te stralen en jou totaal omsloot? Het toppunt van de kwelling!... Om tot het eind der dagen Dit hartverscheurend dor en tragisch zaad te dragen Dat zich van binnen vastbijt als gruwelijke tanden. Maar pluk ik op een dag een bloem die als een wonder Zo onaantastbaar bloeit!... Niets ware zo bijzonder; 't Is grootser dan Gods hoofd te houden in je handen.
Lo inefable Yo muero extrañamente... No me mata la Vida. No me mata la Muerte, no me mata el Amor; Muero de un pensamiento mudo como una herida... ¿No habéis sentido nunca el extraño dolor De un pensamiento inmenso que se arraiga en la vida, Devorando alma y carne, y no alcanza a dar flor? ¿Nunca llevasteis dentro una estrella dormida Que os abrasaba enteros y no daba un fulgor?... Cumbre de los Martirios!... Llevar eternamente, Desgarradora y árida, la trágica simiente Clavada en las entrañas como un diente feroz!... Pero arrancarla un día en una flor que abriera Milagrosa, inviolable!... Ah, más grande no fuera Tener entre las manos la cabeza de Dios!

[pagina 151]
Roofdier van de liefde Als roofdier van de liefde hoor ik mijn honger schreeuwen Om harten. Die van duiven, van gieren, reeën, leeuwen. Er is geen fijner spijs, geen beter smaak te vinden. Mijn klauwen, mijn instinct had ik al opgegeven, Toen boven op een sokkel, haast bovenaards verheven, Het standbeeld van een keizer van vroeger mij verblindde. Toen groeide ik van geestdrift, en langs de sokkel vloog Mijn explosief verlangen als klimop naar omhoog Tot aan de borst die louter uit sneeuw leek te bestaan; Ik smeekte het onmogelijke hart...maar de sculptuur Hield stand in al zijn glorie en bleef sereen en puur Met het gezicht naar Morgen en voet in Heden staan. En onder aan de sokkel zal eeuwig mijn verlangen Als bloedende klimop het kopje laten hangen. De allermooiste prooi die mijn mooie klauw ooit krijgt Eet ik sindsdien in dromen, een standbeeld is mijn maal; Gemaakt van vlees noch marmer, het lichaam is astraal En heeft geen bloed, geen warmte, een harteklop die zwijgt... Een smaak die alle passie van mensen overstijgt!
Fiera de amor Fiera de amor, yo sufro hambre de corazones De palomos, de buitres, de corzos o lcones, No hay manjar que más tiene, no hay más grato sabor, Había ya estragado mis garras y mi instinto, Cuando erguida en la casi ultratierra de un plinto, Me deslumbró una estatua de antiguo emperador. Y crecí de entusiasmo; por el tronco de piedra Ascendió mi deseo como fulmínea hiedra Hasta el pecho, nutrido en nieve al parecer; Y clamé al imposible corazón... la escultura Su gloria custodiaba serenísima y pura, Con la frente en Mañana y la planta en Ayer. Perenne mi deseo, en el tronco de piedra Ha quedado prendido como sangrienta hiedra; Y desde entonces muerdo soñando un corazón De estatua, presa suma para mi garra bella; No es ni carne ni mármol: una pasta de estrella Sin sangre, sin calor y sin palpitación... Con la esencia de una sobrehumana pasión!	voetnoot* Het werk van Delmira Agustini (1875-1910) is doortrokken van sensualiteit en erotiek, en wordt gerekend tot het modernismo (verwant aan het Franse symbolisme). Ze scheidde van haar man, maar bleef hem in het geheim ontmoeten. Tijdens een van die ontmoetingen vermoordde hij haar en beroofde daarop zichzelf van het leven.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Delmira Agustini

vertalers

Catharina Blaauwendraad