De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 197]

Vier gedichten
Dai Wangshu^*
(Vertaling Silvia Marynissen)

Gesloten tuin

In de tuin van mei
zijn de bloemen al talrijk, de bladeren overvloedig,
maar in de dichte schaduw is het stil, geen vogel roept.

Het paadje is al flink bemost
en het slot is verroest -
de eigenaar bevindt zich onder verre zonnen.

Onder verre zonnen,
zijn daar ook weelderige tuinen?

Een vreemdeling gluurt langs het hek naar binnen,
dagdromend van de eigenaar ver weg.

* Dai Wangshu (1905-1950) wordt beschouwd als de belangrijkste vertegenwoordiger van het Chinese Symbolisme. Hij studeerde klassieke Chinese letteren in Shanghai, en raakte al snel geïnteresseerd in de ‘nieuwe literatuur’ die in die tijd opkwam onder invloed van westerse opvattingen. Hij kreeg belangstelling voor de Franse literatuur, besloot Frans te leren en vertrok in 1932 naar Frankrijk, waar hij zo'n twee jaar bleef. Zijn oeuvre omvat ruim honderd gedichten en een groot aantal vertalingen van de meest uiteenlopende westerse auteurs (waarschijnlijk allemaal via het Frans). Het gedicht ‘Regenlaan’ is afkomstig uit de bundel Wode jiyi (Mijn herinnering, 1929); ‘Gesloten tuin’ komt uit de bundel Wangshu cao (Schetsen van Wangshu, 1933); ‘Ik denk’ en ‘Improvisatie by de grafsteen van Xiao Hong’ komen uit Zainan de suiyue (Moeilijke jaren, 1948).

深閉的園子

五月的園子
已花繁葉滿了,
濃蔭裏卻靜無鳥喧，

小徑已鋪滿苔辭,
用離門的鎖也銹了
上人卻在迢遙的太陽下
在迢遙的太陽下，
也有璀燦的園林嗎?

陌生人在籬邊探首，
空想著天外的主人。

[p. 198]

Ik denk

Ik denk, dus ik ben een vlinder...
Over tienduizend jaar zal de zachte roep van een bloem
door het wolkendek dat droomt noch waakt
mijn fonkelend bonte vleugels doen beven.

想 思 我

我思想，故我是蝴蝶&&
將年後小花的輕呼'
透過無夢無醒的雲霧，
來振撼找斑爛旳彩翼,

Improvisatie bij de grafsteen van Xiao Hong

Een eenzame wandeling van zes uur
om rode camelia's bij je hoofd te leggen.
Ik wacht, de nacht duurt eindeloos lang,
en jij ligt te luisteren naar het gebabbel van de golven.

占 口 畔 墓 紅 蕭

表六小時寂寞的長途,
到你頭邊放一束紅山茶，
式等待著，長夜漫漫，
你卻臥聽著海閑話。

[p. 199]

Regenlaan

Met een oliepapieren paraplu, eenzaam
dwalend door een lange, lange
en verlaten regenlaan,
hoop ik op een ontmoeting
met een meisje vol melancholie,
een meisje als een sering.

Ze heeft
de kleur van een sering,
de geur van een sering,
de weemoed van een sering,
droevig in de regen,
droevig dwalend.

Ze dwaalt door de verlaten regenlaan,
met een oliepapieren paraplu,
net als ik,
net zoals ik
zwijgzaam slenterend,
afwezig, eenzaam en bedroefd.

雨巷

撐著油紙傘，獨自
彷徨在悠長、悠長
乂寂寥旳雨巷,
我希望逢著
涸丁香一樣地
結著愁怨的姑娘。

她是有，
「香一樣的顏色，
「香一樣的芬芳，
「香一樣的憂愁，
在雨中哀怨，
哀怨乂伤徨；

她彷徨在這寂寥的雨巷，
撐著油紙傘
像我一樣，
像我一樣地
默默彳亍著，
冷漠，淒淸,又惆悵

[p. 200]

[Vervolg Nederlands]

Stil komt ze nader
en nader, werpt
een blik als een zucht;
als een droom
gaat ze voorbij,
als een droom zo zoet, zo droevig, zo vaag.

Als in een droom gaat ze voorbij
als een sering,
het meisje gaat mij voorbij;
stil gaat ze verder en verder
tot aan het vervallen hek,
tot aan het eind van de regenlaan.

In het treurige lied van de regen
is haar kleur opgelost,
haar geur vervlogen;
zelfs haar blik als een zucht
en haar droefheid als van een sering
zijn verdwenen.

Met een oliepapieren paraplu, eenzaam
dwalend door de lange, lange
en verlaten regenlaan,
hoop ik op een glimp
van een meisje vol melancholie,
een meisje als een sering.

[Vervolg Chinees]

她默默地走近
走近，又投出
太息一般的眼光
她飄過
像夢一般地，
像夢一般地淒婉迷茫。
像夢中飄過
一枝丁香地，
我身旁飄過這個女郎；
她靜默地遠了，遠了，
到了頹圮的籬牆，
走盡這雨巷 c

在雨的哀曲裏，
消了她的顏色，
散了她旳芬芳，
消散ƒ,甚至她的
太息般的眼光
「香般的惆悵。

撐著油紙傘，獨目
彷徨在悠長、悠長
乂寂寥的雨巷，
我希望飄過
一個」杳一樣地
結著愁怨的姑娘。