De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 53]

Twee gedichten
Paul van den Hout

Repliek op kritiek

Eind januari schreef bij monde
van Frank van Dixhoorn, recensent,
zowaar de Volkskrant onomwonden
geestdriftig over de recent
toen door Van Oorschot uitgegeven roman ‘De Golden Gate’, geschreven
door Vikram Seth, die virtuoos
de versvorm die hij daarvoor koos -
‘Onegin-strofen’, zo'n zeshonderd -
hanteert, dat zei ook onze Frank
met zoveel woorden, God zij dank,
al constateerde ik verwonderd:
geen woord van deze criticus
voor de vertaling - toch een klus!

Dus stuurde ik aan de redactie
van de Opiniepagina
een mild getoonzette reactie
(in een Onegin-strofe, ja),
veelzeggend, dacht ik, ‘BOOS’ getiteld.
Ik hoef persoonlijk niet gekieteld
met appreciatie, laat staan lof,
maar dit ging me te ver: alsof
je bij gedichten in vertaling
alleen aan het origineel
aandacht besteden kunt, geheel
voorbijgaand en volslagen maling
dus hebbend aan de zorg en vlijt
besteed aan de vertaalarbeid.

[p. 54]

 

Nu meende ik in vol vertrouwen,

 

maar blijkbaar tamelijk naïef

 

dat ze hem heus wel plaatsen zouen,

 

mijn eerste ingezonden brief.

 

Zoals het bij een nette krant hoort,

 

kreeg ik na ruim een week al antwoord:

 

ze hadden (sorry, plaatsgebrek)

 

voor veertien versregels geen plek!

 

Tezelfdertijd zowat vertelde

 

mij een collega en een vriend

 

waar ik mijn lot aan had verdiend:

 

Van Dixhoorn, wist hij mij te melden,

 

waant, zelf vertaler, vreemd genoeg

 

zich tot een oordeel niet bevoegd!

 

 

 

Ja zeg, zo kan-ie wel weer even!

 

Ik kan met zo'n vreemd argument,

 

als het gemeend is, niet goed leven

 

en noem zo'n man geen recensent.

 

Maar in De Groene Amsterdammer

 

van 13 maart jongstleden kwam er

 

gelukkig een genuanceerd,

 

doorwrocht en knap geformuleerd

 

betoog uit van de onbetwiste

 

arbiter elegantiae -

 

naast hem telt Hermans amper mee -

 

van dichters en van prozaïsten,

 

de - léés het stuk - woordgoochelaar

 

(pardon, gerijmel) Vogelaar.

[p. 55]

 

De kakelende kritikaster

 

bestempelt Seth (en dus ook mij)

 

in wezen tot een poëtaster:

 

‘geen regel poëzie’ vindt hij

 

bij al die vierentachtighonderd,

 

niet één vers blijkbaar uitgezonderd.

 

Ach, de verklaring zal wel zijn

 

dat Vogelaar niet houdt van rijm.

 

Dat mag. Maar doodleuk suggereren

 

dat het niet méér is ‘dan een draak

 

van een roman’, schreeuwt haast om wraak.

 

Ik zou hem wat graag mores leren,

 

doch zeg sereen de Ouden na:

 

non captat muscas aquila.

Loon naar werken

Het park is weer mijn bed, soms ook de goot;
ik woon weer in de kroeg, zeg maar de kroegen;
de zwarte gaten vallen allengs vroeger
en giroblauw wordt allengs girorood.

Ik leef wel, maar verveel en zuip me dood,
sta op met katers, schuldgevoel en wroeging.
Als ik geweten had waar dit naartoe ging,
zat ik toch nu nog mooi in moeders schoot?

Wel mocht ik jaren poëzie vertalen,
maar met die arbeid is het slecht gesteld.
Geloof mij maar: geen eer aan te behalen,
wanneer er al een oordeel wordt geveld.
En ‘honorarium’, leert mij Van Dale,
betekent, heel ironisch, ‘eregeld’.