De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 56]

Pan en Syrinx, een metamorfose
Gerlof Janzen

Hoor, Lezer, hoe op zeekre dag
Syrinx, de nimf, door zware slag
Getroffen wordt, wanneer zij baadt
In heel haar nooble, naakte staat,
En Pan, zonder dat hij het weet,
Het heiligdom der nimf betreedt.
Gelijk Actaeon ooit Diaan,
Treft Pan bij toeval Syrinx aan,
In een verscholen, bosrijk oord.
De onbehouwen sater stoort
De nimfen bij hun waterfeest -
Geen man was daar ooit bij geweest.
De geilaard grijpt direct zijn kans
Bij deze blijde nimfendans
En springt te midden van 't festijn
Dat dra een ramptoneel zal zijn.
Hij is alreeds vervuld van vreugd,
De maagden redden eer en deugd
En 't vege lijf, van angst zo bleek
Als 't schuim dat opspat uit hun beek.
Zij stuiven allemaal uiteen -
Vangt hij er werkelijk niet één?
Toch! Pan, die van geen wijken weet,
Heeft er ten slotte eentje beet.
't Is Syrinx, nu reeds groen van vrees,
Die hij daar grijpt in 't lillend vlees.
Als poging tot wat tederheid
Streelt hij de blonde, blote meid
Met zijn behaarde saterklauw.
Zij, van ellende grijs en grauw
Nu, heeft haar laatste moed vergaard
En smeekt de goden om gespaard
Te worden voor d'avances van
Naar liefde hunkerende Pan,
Wiens brandend lijf en heet gemoed

[p. 57]

 

Aanzwellen tot een zee van gloed.

 

Ja, daar verheft zich reeds zijn trots,

 

Klaar voor de Stoot, wanneer daar plots

 

De nimf versmelt - maar niet met Pan.

 

Verneem, o Lezer, hoe dit kan.

 

De arme nimf heur laatste woord

 

Is door de goden vlot verhoord,

 

Haar ving'ren teer, te rank voor werk,

 

In wanhoop wapprend naar het zwerk,

 

Verlengen zich en schieten loot.

 

Haar huid, zojuist nog glad en bloot,

 

Wordt ruw en vormt een stugge bast

 

Waarin geen kloppend hart meer pas.

 

Och arme nimf, de laatste gil

 

Die zij om hulp nog slaken wil,

 

Ontsnapt nog net haar starre mond,

 

Haar voet schiet wortel in de grond.

 

Haar gouden haar - de trots van 't kind -

 

Vormt pluimen, prooien voor de wind.

 

Stil staat zij daar nu, stram van schrik.

 

Haar eens zo levendige blik

 

Wordt doods en dor. Zij die weleer

 

Zo dansen kon, danst nimmermeer -

 

De arme nimf stoot niet méér uit

 

Dan blazend en verschrikt geluid.

 

Als zij weer roept, ruist er slechts Riet.

 

Zwaar overmand door het verdriet

 

Om dit verlies snijdt Pan zich uit

 

De stugge stengels fluks een fluit,

 

Bindt die bijeen met stevig gras

 

En blaast op wat ooit Syrinx was.

 

Hun beider smart ontstijgt het hout,

 

Doorklinkt weeklagend heel het woud.

[p. 58]

 

Och arme Syrinx, was 't het waard

 

Dat jij je kuisheid hebt bewaard?

 

De nimfen die daar met jou baadden

 

Hebben de vriendschap lang verraden.

 

Ook zíj zijn sedertdien belaagd

 

En niet meer wat ze waren - maagd.

 

Edoch, zíj vinden zoete troost

 

In hun halfgodlijk nimfenkroost.

 

 

 

Verneem nu, Lezer, nog tot slot

 

Hoe Pan - o ironie van 't Lot -

 

Nog steeds op Syrinx slechts belust

 

En zich van goed noch kwaad bewust,

 

Zich daaglijks aan de nimf vergrijpt:

 

Telkens als hij zijn Syrinx pijpt.