De Tweede Ronde. Jaargang 17



[pagina 37]
Doolhof bij Ruurlo Rina van der Wel We fietsten al een poos over het zand, het zand van de Oude- Ruurloseweg, die zonbeplekt en stil daar lag. De weg was langzaam en ging nergens heen, ik werd weer bijna niets; licht, gedachtenloos als toen ik hier vader en moeder volgde op de fiets, zo is dit beeld dus blijven staan dat het de jaren laat verdwijnen. Nu fietsen de kinderen achter mij aan, kan ik aangekomen in deze Doolhof zijn zoals het moet: onwetend, klein, slenteren tussen geschoren hagen, met dochters ijs- lekkend in het stoffig pad. Geen spoor dat blijft, geen pad gaat ergens heen, maar één voert goddank naar de houten trap en je mag het plankier betreden, gepast triomferen over de zoekers beneden. Niet aan de uitgang denken. Geluk houdt mij nog even vast.