De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 35]

Twee gedichten
Marc Tritsmans

Haut Médoc

Het harde zonlicht van de eindeloze
dagen. Om het uur de gebarsten klok
in het soezende dorp op de heuvel.
Loodzware sterrenhemels en zinloos

blaffende honden. Want mensen kijken
of luisteren hier niet. Hier leerden
druiven van oudsher om zomer in zacht
vruchtvlees te bewaren. Waarna genadeloos

verpletterd en achter koel groen glas
gevangen. Maar jaar na jaar rijpen als
wraak oud zonlicht en aarde tot een vage
droefheid die niemand kan weerstaan.

Fossiele schelp

Zat miljoenen jaren ingebed in duisternis.
Tot krijtrots scheurde en als een boek
voor onze voeten op deze bladzij open-
viel. In mijn handpalm ligt van geen

gewicht wat ooit op zeebodem heeft
geleefd maar daarover niet wil spreken.
Dit verzet kan ik wel breken maar ik
zal slechts vinden: zand en zout.

Laat dit ongeweten. Voor mijn ogen
blijft mysterie voortbestaan. Hier-
binnen zit gevangen een oeroud leven
waarvan ik niet de zekere dood wil zien.