De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 32]

Drie gedichten
Thom Schrijer

Verloren

Eén zwaan maakt heel de vijver
nog niet goed. Ook niet de
aangeplante lissen langs de kant,
de nieuwe, hooggestemde vissen.

Er is verloren met dit land,
de weidevogels opgeheven,
waterlopen leeggerekend en
bezwaard, de stad hoog opgedrongen
tot de vijverrand.

Zij telt haar stenen niet, de stad,
haar aard niet en haar steeds
weer stollen in voortvarendheid.

Kleine, opgewekte wonderen
doet zij teniet en als offerplaatsen
voor haar zonden laat zij
onthutste vijvers na.

[p. 33]

Ganzentrek

Zij vliegen op een stem
zonder verstaan die
binnenzinnen spreekt aan
kop en buik en schouder.
Zij roepen tekens naar
elkaar en pijn en gakken,
zij roepen dorst en waar
zij zijn en gakken naar
elkaar, zij zijn een grote,
niet te stuiten schaar
van afzien en van koorts
en tegen beter weten.
Zij zullen hier of daar
nog eten aan onwennig
land, maar toch vooral de
kant opvliegen die de
schaar al dagen wijst,
steeds schuin achter
elkaar in stroomverband,
vliegend tegen tijd en
hoge pijn van kou en
onderkoelde regen.
Zij strakken steeds het
beeld van eigen trek en
gakken brekende berichten
over Orion. Zij overspelen
half verblind en moe hun
eigen vergezichten en
vliegen jaar na jaar hun
eigen terugtocht tegen.

[p. 34]

Chirurg

De groene heelmeester wacht
op trekken van verstarring
en klaar om te ontsluiten.
Dan daalt hij met absolute
scherpte in het dagelijks
geheim van omtrek en bewegen.
Hij zal, tastend in het
helverlichte duister, op de
wildgroei stuiten, de zwarte
dans van kleine delen naast
hun eigen kring, vage klachten
voor zijn ogen zien verslijmen
in fataal en voor de statistiek.

Hij zal dan tot zijn plan
besluiten, zijn aangepunte
handwerk doen, lokaal zijn tekens
kerven, de strengen met verkommerd
leven snijden naar gezond en dunne
stroken van gewonnen tijd
aanbrengen. Zijn werk zal hij
uiteindelijk in eigen schema's
koel en smetteloos verbinden en
later vinden dat hij er, sterk
betrokken, toch steeds buiten
stond.