De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 29]

Twee gedichten
Renée van Riessen

Berlijn 1987

voor Nico Slothouwer

Vriend Nico, die verdwenen was,
voor iemand anders iets kon doen.

Alsof je een trein wilde halen, de trein
die 's avonds voor mij klaarstond
naar Berlijn. Daar zocht ik de hond
waarvan je mij verteld had, trouwe
helhond die zijn staart zo dapper
afsteekt in de onderwereld,
onderwijl op glasplaat nog
aan deze zijde balancerend.

Jouw hond was het, jouw trein, en toch
zal onze cirkel niet meer sluiten:
er is geen verbinding, ik kon je niet
bellen uit Berlijn.
Nu hoop ik dat er, waar ook, naast jou
zo'n hond ligt, staarteroerend, baarde-
likkend, zwartje, vriendekijn.

[p. 30]

Arnolfini

Dit is de kamer van de open muilen
die wachten op een uitgestoken voet.
Dit is het donker bed, waar zij voorgoed
geheimen met elkaar zullen verruilen,
die ze ook weer vergeten op den duur.
Een appel glanst hen al op voorhand aan,
het spel van handen is van alle tijden:
het middelpunt - daar raken ze elkaar.

Hij heft zijn hand - om haasten te vermijden?
Of om een dure eed te zweren? Altijd waar
zal ik jou zijn, in leven en in sterven.
Een vijfde hand: de schilder. Door een kier
is hij getuige van dit ogenblik
en hij zal het ten einde toe beheren.
Zijn hand, schoon schrijvend, blijft onder de akte staan:
Van Eyck was hier. Gespiegeld in het raam.