De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 19]

Nederlandse poëzie

[p. 20]

Vijf gedichten
Bernd Bevers

De hondjes uit onze jeugd,
die wij niet kregen - waar
zouden ze zijn gebleven? Zullen ze
brave, trouwe honden zijn geworden
later? Gehoorzaam en op tijd gaan
zitten, liggen, doorlopen en
luisteren naar harde woorden
aan verleidelijk water?
Om tenslotte oud te worden zoals
honden doen: moe en ziek van
mensenliefde, mensenwoede,
hondenleven? Zeker.

*

De man aan de overkant
lapt de ramen voor de derde keer
in een week. Binnen zit zijn kind
dat wel groot maar niet groter worden wil
tussen strepen zonlicht gevangen
en speelt met poppen of stelt
fantasiewoorden samen van gekleurde blokken.
Zij zwaaien naar elkaar. Elk naar de
onbegrijpelijke maar bekende wereld
van de ander. Dan lapt hij verder. Zonder hoop
op inzicht houdt hij het uitzicht
voor haar helder.

[p. 21]

 

Het is niet werkelijk later.

 

Hij blijft het kind dat met een

 

onbestemd verdriet zichzelf speelt

 

in de achtertuin. Zijn schatten begraaft

 

aan de voet van een appelboom.

 

Ridder wordt, piraat, wereldveroveraar van

 

geheime krachten, met een houten zwaard

 

en een stinkende broek na schooltijd het

 

zonnige eiland van de rabarber regeert.

 

Het is niet later.

 

Zwaar hoestend komt hij er dikwijls terug

 

en vindt alles nog aanwezig: de sporen

 

in het zand, klein als vogelvoeten, moeder

 

die de was ophangt. Van grote hoogte

 

is het goed te zien.

Ooms en tantes in muisgrijze Volkswagens
naderen in een dooiergele middag.
Bij taart en tafelzilver worden
huwelijken als troostprijzen uitgestald,
kwalen als trofeeën bewonderd,
een leven lang fabriek tot ideaal gemaakt.

Ik ren tussen bomen
tot mijn adem op is van het schreeuwen
in mijzelf en ver gelach
de autodeuren van de zondag knallend sluit.
Ik ben hier niet vreemder dan elders
of meer alleen
maar eindelijk volkomen overbodig.

[p. 22]

 

Alleen de woorden blijven, de

 

dingen raken steeds meer kwijt.

 

Alleen de namen nog die iets

 

roepen, aanhalen, afstoten,

 

herinneren; elke naam een

 

lege stoel.

 

 

 

Als een dier dat de klanken wel

 

herkent, maar niet weet waar te

 

schuilen, niet geleerd heeft wát

 

te zoeken - doe maar alsof

 

het er niet is, alsof er

 

niets is.