De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 11]

Hondsdagen
Henk Romijn Meijer

In geen tijden mensen gezien, dus werd het een feest als geen tweede. Iedereen was gevraagd en iedereen kwam opdagen op de tijd die hem schikte, zo hielden de feestgangers zich en elkaar in beweging. De laatste vertrok 's morgens om vijf uur.

In de keuken bleef iedereen staan, glas in de hand, en daar rookte helemaal niemand. Wonderbaarlijk hoe zo'n scheiding natuurlijk tot stand komt: alle rokers in de kamer waar iedereen zat in een verstild welbehagen dat in het kader van het feest was verkregen. In de keuken praatte alles druk door elkaar.

Er waren veel muzikanten met hun toebehoren en aanhang. Ik herinner me de hartveroverende oorbel van de geblondeerde bassist Ruud die sprak van een c-mineur akkoord dat je naar believen kon aandikken en daarna weer afslanken zonder dat harmonisch bloed werd vergoten. En ik herinner me de toonaangevende keyboardspeler Nico wegdromend in een lage stoel terwijl zijn hoofd geleidelijk aanliep tot een rood zo intens dat het zich met geen ander rood meer liet vergelijken. Zo vierde iedereen zijn of haar feest en zo vierden we het allemaal samen.

De volgende dag was het zondag, we stonden laat op. We wierpen een blik op de vaat en dachten aan Jelly Roll Morton, aan zijn lied:

Thought I heard Buddy Bolden shout
Open up that window and let that had air out
Open up that window and let that foul air out
Yes I thought I heard Buddy Bolden say

Dus openden we de tuindeuren om de bedorven lucht de ruimte te geven. We zeiden iets tegen elkaar over Nico de keyboardspeler, Nico de knoeier. We zeiden iets over zijn zwaar belaste asbak en gaven de tafel eromheen een snelle veeg om wat het ook was dat daar terecht was gekomen bij de as te schuiven. Daarna de tuin in, waar we de inhoud van de asbak in een gebaar van gematigde weerzin aan de aarde toevertrouwden. Al Nico's goede voornemens onder de as bedolven.

Als plotseling high van de geur van voorbije sigaretten rende

[p. 12]

onze hond Toby achter ons aan de tuin in om haar neus lang en diep in de smeerboel te steken. Maar wat ze daarbuiten in de frisse lucht opsnoof bracht haar geen vreugde, geen opgeruimde gedachten. Ze ging op haar zij in de kamer liggen, een beetje bedrukt, alsof ze zich ingeleefd had niet zo zeer in onze kater als in de inkeer die op buitensporigheid volgt. We lieten haar aan haar lot over.

Pas later op de middag ging Toby's lusteloosheid ons zorgen baren. Bij het magische woord walk maakte ze geen luchtsprong en de wandeling zelf draaide uit op een zwakke afschaduwing van wat anders het hoogtepunt was van de dag. Zij die altijd blaakte van geestdrift! Opeens was ze als een doorsnee student, ongeïnteresseerd. Ze zag ‘pips’, want ook al verschiet een hond niet van kleur, een mens vertelt wat hij ziet in termen die hij kent.

Toby was pips en werd zienderogen pipser. Haar gezondheid ging in een hoog tempo achteruit, we maakten ons zorgen. Het was zondag, onze dierenarts was niet beschikbaar en misschien was zijn vervanger niet meer dan een antwoordapparaat.

Als je haar optilde bleef ze als een blok in je armen, een hangend hoofd, en ze gromde niet eens bij een ongewenste beweging. Toby die nooit kon vergeten dat ze een terriër was. We zetten haar terug op de grond en daar deed ze een paar lamlendige stuurloze stappen. Haar achterpoten schraapten alsof ze met lood waren verzwaard, haar neus droog als kurk. Wat was er gaande? Wat voor geheimzinnige levensmoeheid was in haar gevaren, in godsnaam? Of had ze in het park iets abominabels gegeten, maar dat zou gister geweest moeten zijn en dan was ze al veel eerder ziek geworden.

We stuurden haar richting divan, een lage rustbank waarvan de kussens haar meest geliefde praalbed waren. Maar haar poten misten de kracht voor de kleine sprong. In een paar uur was ze tien jaar ouder geworden. We hielpen haar omhoog en zagen het wit van haar wegdraaiende ogen voordat ze op de bank overstag ging en wegzakte in de kussens, de punt van haar tong buiten haar lippen.

‘Ze is bezig dood te gaan,’ zeiden we tegen elkaar. De woorden stokten ons in de keel.

We stonden hulpeloos bij een hond waaruit het leven snel wegebde. In paniek belden we de vervanger, geen antwoordmachine, maar een mens die zei dat we meteen langs konden komen, het was niet ver van ons vandaan.

[p. 13]

In zijn wachtkamer kregen we een sprankje hoop: Toby had een oog opgeslagen en dat oog was niet meer helemaal wit. Van haar tong was gelukkig niets meer te zien.

En op de gladde behandeltafel hield ze zich staande. Merkwaardig braaf als altijd bij de dokter liet ze de vreemde begaan totdat hij de thermometer inbracht. Toen zette ze het op een schreeuwen.

Dat een dier krijsen kan wisten we, maar een krijsen als dit had onze oren niet eerder verscheurd. Het was zondagmiddag na het feest en wat had haar darm zo stukgemaakt dat ze zo godverlaten moest krijsen van pijn? En daarbij verroerde ze zich niet, probeerde ons en de arts niet te bijten en probeerde zich niet los te rukken van wat haar kwelde, alsof ze gevangen was in de hallucinatie van haar eigen gekrijs.

De dierenarts was een rustige man van het geduldige, vasthoudende soort: hij wist de thermometer zo lang op zijn plaats te houden dat hij kon vaststellen dat Toby geen koorts had.

Hij trok zijn conclusies. Geen koorts en dus geen ontsteking en toch wel die hevige pijn, alsof daarbinnen de opperhuid was weggesleten: het stelde hem voor een raadsel. Hij wilde haar toch maar een antibioticum geven en er verder het beste van hopen.

Misschien hielp de injectie, wie zal het weten. Toby bewoog zich een klein beetje, haar half geopende oog was weer gitzwart. We zetten haar terug op de grond en bedankten de dierenarts die ons bij het afscheid een bezorgde knik gaf, onbevredigd.

Het is wel eerder gezegd, maar het blijft verbazend hoe snel een hond zich herstellen kan, zelfs van wat zich als een ultieme aandoening doet gelden. Tegen elf uur die avond was dat pipse van haar weer verdwenen en schrokte ze haar eten gulzig en luid boerend naar binnen, om de achterstand in te halen. En de volgende dag was er geen spoor meer van haar geheimzinnige kwelling.

Het werd maandagmorgen. Toby sliep in onze fraaiste stoel en Nico belde om half elf. Dankbaar vanwege het bewustzijnsverruimende feest, en hadden we op de tafel in de tuinkamer niet een bruin blokje gevonden? Dat hadden we niet, maar de keyboardspeler hield aan, dus wij naar beneden. Op de tafel lag niets en wat een wonder na de beurt die wij hem de dag na het feest hadden gegeven. ‘We hebben je asbak leeggegooid,’ zeiden we, maar Nico gaf geen sjoege. Ook was hij niet af te schudden. De minzame Nico, nu ontpopte hij zich als een drammer. ‘Een donkerbruin vierkant blokje,’ zei hij, ‘het moet op de tafel in de buurt van de

[p. 14]

asbak hebben gelegen.’

‘En daar ligt nu niets meer,’ zeiden we, want we hadden geen zin om nog eens te gaan kijken. We wisten dat het geen zin had. Toch duurde het nog een hele tijd voordat Nico het opgaf. ‘Het was mijn voorraad hasj voor de hele week,’ zei hij gemelijk en noemde de prijs.

Pech voor jou, Nico: daarmee schudden we de gedachte aan hem van ons af.

Pas toen de middag al aardig op streek was begon het te dagen. Het afval van de tafel geveegd en daarna de tuin in en Toby's neus in de troep. Toby de pillfreak die eerder in haar leven een buisje vol valium had leeg gegeten!

Men zegt dat hasj een zoete geur heeft en een smaak zo zoet als een versuikerde dadel, een lekkernij waarop Toby verzot is. Zodra ons het licht was opgegaan belden we de vervangende dierenarts die zei dat hij de symptomen wilde onthouden voor als zich nog eens iets dergelijks zou voordoen.

En we werden het met elkaar eens dat een weekvoorraad hasj of de prijs daarvan een redelijke strafmaat is voor een dierkwellende vorm van nalatigheid.