De Tweede Ronde. Jaargang 17 (1996)

De Tweede Ronde. Jaargang 17

(1996)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 177]
Twee gedichten Tamura RyūichiGa naar voetnoot* (Vertaling F.B. Verwayen) Engel Een zwijgen ontstaat Doordat boven ons hoofd Een engel de tijd onderschept. Derdeklas slaapwagen in ‘De Noordster’ van 20 uur 30 uit Aomori In een smal bed met open ogen zwijgen: Wat voor engel heeft mijn tijd onderschept? Ook al zou ik de miljoenen lichtjes buiten In het donker van Ishikari tot aan de vlakte van de Kanto toe Stuk voor stuk bijeen kunnen nemen Voor mij zou toch Het gezicht van mijn engel onzichtbaar blijven.

[pagina 178]
Staande lijkkist I Mijn lijk, raak het niet aan Jullie handen Kunnen de Dood niet aanraken Mijn lijk Meng het onder de menigte Stel het bloot aan de regen Wij hebben geen handen Wij hebben geen handen om de dood aan te raken Ik ken de ramen van de steden Ik ken de ramen waar niemand achter is Naar welke stad ik ook ging Nooit waren jullie in je kamer Huwelijk en werk Passie en slaap en de dood zelfs Uit jullie kamers zijn ze verdreven En werklozen geworden zoals jullie Wij hebben geen functie Wij hebben geen functie om de dood aan te raken Ik ken de regen van de steden Ik ken die menigten van paraplu's Naar welke stad ik ook ging Nooit waren jullie onder je dak Waarde en geloof Revolutie en hoop en ook het leven zelfs Van onder jullie dak zijn ze verdreven En werklozen geworden zoals jullie Wij hebben geen functie Wij hebben geen functie om het leven aan te raken
[pagina 179]
II Mijn lijk, leg het niet in de aarde Jullie dood Kan in de aarde niet rusten Mijn lijk Sluit het in een staande kist Zet het rechtop Op aarde hebben wij geen graf Op aarde hebben wij geen graf om ons lijk in te doen Ik ken de dood op aarde Ik weet wat de dood op aarde betekent Naar welk land ik ook ging Nooit lag jullie dood in je graf Het lijk van een meisje drijvend in de rivier Het bloed van een geschoten vogeltje en ook de vele omgebrachte stemmen Van jullie aarde zijn ze verdreven En ballingen geworden zoals jullie Op aarde hebben wij geen land Op aarde hebben wij geen land onze dood waardig Ik ken de waarde van de aarde Ik ken de verloren waarde van de aarde Naar welk land ik ook ging Nooit was jullie leven van iets groots vervuld Het graan gemaaid voor toekomstige tijden De in de strik gevangen dieren en ook de kleine zusjes Uit jullie leven zijn ze verdreven En ballingen geworden zoals jullie Op aarde hebben wij geen land Op aarde hebben wij geen land ons leven waardig
[pagina 180]
III Mijn lijk, verbrand het niet met vuur Jullie dood Kun je niet met vuur verbranden Mijn lijk Hang het in de beschaving Laat het rotten Wij hebben geen vuur Wij hebben geen vuur om een lijk te verbranden Ik ken jullie beschaving Ik ken jullie beschaving zonder liefde of dood Naar welk huis ik ook ging Nooit waren jullie samen met je gezin Ook de ene traan van de vader Ook de smartelijke vreugd van de barende moeder en de vragen zelfs van het hart Uit jullie huizen zijn ze verdreven En tot zieken geworden zoals jullie Wij hebben geen liefde Wij hebben slechts liefde voor zieken Ik ken jullie ziekenzalen Ik ken van bed tot bed jullie dromen Naar welke ziekenzaal ik ook ging Nooit sliepen jullie echt De uit het bed afhangende hand De ogen wijd geopend om iets groots te zien en ook het verdorste hart Uit jullie ziekenzalen zijn ze verdreven En tot zieken geworden zoals jullie Wij hebben geen gif Wij hebben geen gif om onszelf te genezen	voetnoot* Tamura Ryūichi (Tokio 1923) geldt als een van de belangrijkste dichters van het naoorlogse Japan. Tamura behoorde in 1947 tot de Arechi-dichters. Arechi (= woestenij, braakliggend land) was een poëzietijdschrift, dat ook al voor de oorlog kort had bestaan tot het door de regering werd verboden. De dichters van deze groep beschouwden het naoorlogse Japan als een braakliggend land. Met hun oorlogservaring op de achtergrond probeerden ze een nieuwe, moderne dichtkunst op te zetten. In het Nederlands zijn eerder vertalingen verschenen van gedichten van Tamura Ryūichi, onder andere in Oktober is mijn keizerrijk, een bundel uitgegeven in de ‘Poetry International Serie’. Het gedicht Tachikan (‘Staande lijkkist’) verscheen in 1952 in de jaarlijkse bloemlezing van de Arechi-groep, de Arechi shishū. Ook het gedicht Tenshi (‘Engel’) verscheen in een Arechi shishū van 1957.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Ryuichi Tamura

vertalers

F.B. Verwayen