De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 170]

Twee gedichten
Saga Nobuyuki^*
(Vertaling Ivo Smits)

Doodslied

Plots komt de dood en overhandigt de laatste eenzaamheid.
Na een diepe stilte doven sterren.
Tijd, van niemand meer, stijgt uit de doden op.
Dat wat zich in de realiteit verborgen hield
vertoont zich nu en vertrekt ver van iedereen.
Iets net als wat er in de avondschemer stilletjes uit een berkenstam wegvloeit naar de bron
iets dat woord wordt
verschrompelt in een poging als bijna-honing uit mijn schedel te stromen.
Vast omdat de dood te vroeg kwam en het onmiddellijk verkilde.
Vanzelf gaat de deur open en sluit zich weer.
Ai! Ik voel hoe er iets uit mij verdwijnt:
wat voor gruwelijks kan dat zijn?

* Saga Nobuyuki (geb. 1902) werkte, na twee keer van school te zijn gestuurd, als redacteur bij uitgeverij Bungei shunjū. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij redacteur van het tijdschrift Shigaku (‘Poëtica’) en begon hij zelf poëzie te schrijven. Zijn bundel Ai to shi no kazoeuta (‘Aftelrijmen van liefde en dood’), met daarin de gedichten ‘Doodslied’ en ‘Vuur’, werd gepubliceerd in 1957.

Vuur

Doof het niet nog eens
het kleine vuur dat ik van mij in jou plant.
Het is het enige vuur in de hele wereld,
vanuit de diepe kloof tussen mij en de dood opgepikt door een grote vogel die neer kwam strijken.
Dat kleine vuur
vraagt niets van jou.
Toch zal het je net als nul met leegte beschermen,
zal het jou bij alles en iedereen weghouden.
Naakt nu
sta je met dat vuur in je opgeheven handen op de trap
op de eindeloze trap naar boven.