De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 167]

Blue Blues
Osada Hiroshi^*
(Vertaling Ivo Smits)

to remember or not to remember

Mijn lieve,
spreid je dijen wijd!
zodat het met een licht doodsdons bedekte
perzikzachte
ongeboren gestorven kind van ons
weer in zijn bloederige tent van honger en licht
terug kan komen.
‘Stil! Je kan het toch wel horen?’
De indringende geur van zout
tussen de plooien van jouw vlees
waarin de botten van dat kind, nog zonder vorm,
in brokjes, verpulverd,
klinken als een verre bries...

Glimlach niet zo, als een spiegel,
mijn lieve, mijn onschuldige moordenaar.
Honderd, tweehonderd keer zweer ik
dat ik echt, heus van je hou!
en toch, die ene treurige dood
- in het dieprode duister van je baarmoeder
opgelost als een druppel warm water -
die zelfs een grafschrift missen moest
en onze hulpeloosheid:
wat moeten we er in godsnaam mee aan?

* Osada Hiroshi (geb. 1939) debuteerde in zijn studententijd en publiceerde later in de toonaangevende tijdschriften Gendaishi (‘Hedendaagse poëzie’) en Shi to hihyō (‘Poëzie en kritiek’). Met zjjn eerste bundel Warera shinsen na tabibito (‘Wij kersverse reizigers’) uit 1965, waaruit bovenstaand gedicht gekozen is, werd hij een spreekbuis van de generatie die in de jaren 1960 volwassen werd.

[p. 168]

 

Verberg je tranen in je wimpers, je gekreun achter in je keel

 

en die kleine liefde van je in je onverschrokken stilte.

 

Naast je trillende, zachte oksel

 

besef ik plotseling

 

dat we al lang ervaren hebben wat het is oud te worden.

 

Uitgeput als een gevangen stier,

 

het tandvlees nat van donker bloed,

 

grijp ik jouw borsten stevig vast,

 

mijn lieve,

 

in de gehavende zwarte zonnestralen,

 

in jouw uit angst gewrochte

 

donkerrode aardbeientuin.

 

 

 

Mijn lieve,

 

spreid je dijen wijd!

 

Onze scherpe pijn lag in onze

 

kinderwagen die altijd altijd 's ochtends uit elkaar valt.

 

Zijn we al vervallen tot onmacht

 

als flonkerende sneeuwvlokken

 

die schitteren en smelten op een verre zomerdag?

 

De lichaamsgloed kalmeert nu

 

en met vruchtwaterwoorden

 

zoek ik in de vrome trekken van de nacht

 

een lijkwade, een visioen van jou.

 

Glibberend als seks spattend door de seizoenen

 

buig ik voorover als een hond

 

en druk een kus op je schaamhaar dat dood gekleurd is.

 

Op de jonge graanhalmen, al geoogst voordat het oogsttijd was.

 

Op de woordenloze stilte die zo op vijandigheid lijkt.

[p. 169]

 

Zouden we het nog kunnen?

 

Zouden we vriendschap kunnen omarmen

 

zoals we een bos bloeiende anemonen omarmen?

 

Mijn mysterieuze medeplichtige, deze zondedorst van mij!

 

Onze oprechtheid en onze lafheid, die zijn niet meer dan die ene droefheid?

 

In de duizelingwekkende leegte tussen jouw armen

 

ben jij vandaag de moeder die je lastert

 

en is mijn vader mijn enige en waarachtige vijand.

 

‘Kom, open je vuist

 

en leg je palmen tegen je koude wangen, warm ze.’

 

Op mijn platte borst laten we onze vingers als in gebed verzonken

 

onbewust verstrengelen en we snikken;

 

we zijn twee warme kiezelsteentjes op het strand.

 

Mijn lieve,

 

hoop is iets dat wij, wat we ook proberen,

 

nooit verraden kunnen, dus

 

laten we nu gaan slapen, tot we rauw gewekt worden aan de andere kant van het schreeuwend duister.

 

...

 

 

 

Ach! Voor ons

 

komt scheiden altijd onverwacht!