De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 162]

Verhanging
Ibaragi Noriko^*
(Vertaling W. Vande Walle)

Vader was de enige dokter in het stadje.
De politie ontbood hem
voor een autopsie.
Ik, zijn dochter, ging met hem mee.
Hij had er niets op tegen.
Het was de tijd dat ik alles
met eigen ogen gezien wou hebben -
een onweerstaanbare drang.
Ik sloop zelfs een operatiezaal binnen
om te beproeven of ik naar een amputatie kon kijken
zonder in zwijm te vallen.
Dat vertelde ik mijn vriend, een jong academicus.
‘Net een slagersbedrijf,’ zei hij met opgekrulde lippen.
Om dat oordeel over de heelkunde
heb ik die academicus toen de bons gegeven.

Aan een geschikte tak van een geschikte boom,
in een dennenbos aan zee, had een man zich verhangen.
Het lijk hing hulpeloos te wiegelen,
in zijn gerafelde legeruniform
hing hij in de zachte bries
te bengelen als een papieren pop.
Eerst had hij geprobeerd zich in zee te verdrinken:
zijn broek plakte nog van het zilte water.
In zijn zak stak nog wat kleingeld.
Gisteravond waren de lampen van de stad toch overal aan,
was er dan geen enkel huis waar hij aankloppen kon?
Of had zijn dood niets met voedsel
of met geld te maken?

* Ibaragi Nonko (Osaka 1926) studeerde farmacie. Zij is een van de oprichters van het poëzietijdschrift Kai (Roeispanen). Schrijft naast gedichten ook volksverhalen en hoorspelen voor de radio. Het gedicht Kubitsuri komt uit haar bundel Taiwa (‘Dialoog’) uit 1955.

[p. 163]

 

Toen ik met een schichtige blik in mijn ogen thuiskwam,

 

gooide moeder boos met zout naar me

 

en schreeuwde: ‘En dat voor een meisje!’

 

 

 

Mijn vader, die de autopsie verrichtte, is ook al gestorven.

 

Het is nu een verre herinnering,

 

en toch, die papieren pop

 

- de wreedheid van de wereld uitgeperst

 

en in de vorm van die pop gestold -

 

blijft ook nu nog af en toe trillen in mij,

 

in de zachtmoedigheid van anderen,

 

in het diepe mededogen van anderen.