De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 159]

Vertaalde poëzie

[p. 160]

Brief van de doden
Andō Tsuguo^*
(Vertaling W. Vande Walle)

Op 6 augustus 1945, om kwart over negen in de ochtend, valt de eerste atoombom in de geschiedenis van de mensheid op de stad Hiroshima. De schaduw van een man die zat te rusten werd voor eeuwig in een granietsteen ingebrand.

Er kruipt een rooskleurige, minerale zon heen en weer.
Nu hangt over de aarde
een asgrijs moeras dat de wereld dreigt toe te dekken.
Het dijt uit met een snelheid die onze noeste bezigheden een miljard keer overtreft.
Maar, ach, zo lang al hopen wij vurig die steriele schaduw weg te wissen.

Sinds die dag lopen wij niet meer op twee benen.
Maar omdat onze armen en benen nu eenmaal niet even lang meer zijn,
willen we ook nooit meer op handen en voeten rondlopen.
Onze beide handen
vooruitstekend, plat op de grond, als in volkomen onderwerping,
kruipen wij opgewekt op onze knieën rond.
Sinds die dag, toen we de reusachtige donkerpaarse paddestoel
in de rooskleurige, minerale hemel zagen,
is onze buik opgezwollen als van een zwangere vrouw,
druipt olie uit onze navel.

* Andō Tsuguo, (Okayama 1919) is een dichter en criticus die sympathiseerde met de Rettō-groep. Het literaire tijdschrift Rettō (archipel) verscheen van 1952 tot 1955 en probeerde de idealen van het socialistisch-realisme samen te voegen met de technieken van het surrealisme. Andō zelf probeerde zijn linkse politieke overtuiging te combineren met een intens begrip voor de traditionele literatuur, vooral de haiku van Bashō en Buson, en moderne Franse poëzie. Hij richt zich de laatste jaren vooral op de oorsprong van de Japanse poëzie. Het gedicht Shisha no sho (‘Brief van de doden’) werd gepubliceerd in de bundel Ran uit 1951.

[p. 161]

 

We heibelen over te veel of te weinig olie.

 

We kribben als de ene weer besmeurt wat de andere net heeft schoongeveegd.

 

We vinden het zo komisch

 

dat we een stuip krijgen van het lachen en onze ribben zichtbaar worden.

 

Onze schaamdelen hoeven we niet meer te bedekken.

 

Daar kunnen we ons niet meer druk om maken.

 

Wat ons kopzorgen baart

 

is de vraag wat aan te vangen met deze logge donkerrode navel.

 

Groeien op onze navel

 

geen ogen,

 

geen neus,

 

staan er geen haartjes spichtig als bergrijst

 

op zijn kaalkruin te wiegen?

 

Dat controleren we grondig elke ochtend,

 

het meest gewijde moment

 

in onze dagelijkse routine.

 

Dus rest ons niets anders dan opgewekt op onze knieën

 

rond te kruipen in het rooskleurige, minerale zonlicht.

 

 

 

Lang geleden zijn we begonnen onze eigen

 

over de grond uitgedijde schaduw uit te wissen.

 

Lang geleden begonnen we te vergeten waar we vandaan kwamen,

 

onze geboortegrond in duisternis gelegen.