De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 38]

Twee gedichten
Juliën Holtrigter

Metrodans

Wil men iets van het leven begrijpen
dan zal men het moeten betrappen,
beneden, diep onder de grond,

in de treinen die onophoudelijk
stoppen en weer vertrekken, haastig
verdwijnen in donkere gaten.

De ondergrondse, blinde verbinding tussen
betegelde tombes, zalen waarin eeuwig
de nacht is, geschuifel van voeten,

waar mummies zich geeuwend laten vervoeren.
Stilzwijgend wordt er van zitplaats gewisseld.
En niemand schijnt de dans te ontspringen.

De trein van 07.05 loopt binnen. Conservators,
uit tal van landen, komen naar boven,
zich haastend naar een congres over Tijd.

[p. 39]

Nachtschrijver

De avond valt, ver van huis, en dan
komen de woorden. Het stille hotel
fluistert ze hem in het oor.
Hij opent de deur van de kamer,
snuift de nog warme afwezigheid op
van een vreemde,
de geur van een vrouw moet het zijn.
Hij opent een boek en leest
een passage, beproeft het geluid van
de stilte die daarop valt.
Hij gaat naar het raam en opent
de luiken. Een sirene zingt
door de avond, in de verte blaffen
de honden. Hij neemt plaats aan
de tafel en schrijft.

Hij schrijft, de proppen zijn
zijn getuigen. Nog leunt hij
op de geluiden van buiten, nog
ruikt hij onraad. Hoort hij iemand
passeren? Zij tikt als een klokje
voorbij en is al verdwenen.

[p. 40]

 

Dan valt de nacht en dan stromen

 

de woorden. Hij schrijft uur na uur,

 

totdat zijn handschrift ontspoort.

 

 

 

Opeens baadt de kamer in het licht

 

van de morgen. Hij hoort het verre

 

gerucht van de schepen, de eerste

 

trein die voorbij ruist,

 

de tjilpende bomen.

 

 

 

Wat hij meeneemt naar huis zijn

 

slechts enkele zinnen.

 

Ze zijn als haar ogen zoals ze

 

ze zag in de spiegel zich mooier

 

makend voor niemand, voor iemand.

 

Het waren haar ogen niet meer.

 

 

 

Zo zijn het zijn woorden niet meer.