De Tweede Ronde. Jaargang 17



[pagina 36]
Drie gedichtenGa naar voetnoot* Paul Hermans Sprookje voor vaderdag Voor Sylvia Een parkiet tikt roest van langbegraven klokjes. De tralies van een lichaamscel verdwijnen. Vaders handen rusten op je schouderblad. Het woord dat hij ter nering gaf glanst in de tongriem als een kiezelsteen. Een opgeschorte tak zwiept zon tegen het raamkozijn. Je denkt nog steeds: O, Vader kapt een doorgang in het niets.
[pagina 37]
* Het brokkelgebit van een stadssilhouet kauwt op een laatste strootje licht. Weer schuift een hart zijn lege plekken door het landschap, een orgelboek van kleine graven behoedzaam op muziek gezet: dit zeldzaam wit van halskruid hier, het verder wuiven van de zegge.
Mandelstam Op jaarringen in de aardas geslagen staat een huis bestemd met de menselijke maat. Buiten spoelt de branding witregels aan en warm paardengesnuif. Het zeil van een eik bolt zwart in het tegenlicht. En binnen, op de geur van bottende rogge, snijdt een vrouw de schijven brood uit haar herinnering en dekt de tafel met de gaven: verbitterd zout, schaafsel van steenvrucht, een weckglas met de smaak van verduisterde bramen.	voetnoot* Eind 1995 verscheen Paul Hermans' bundel Een kern van oppervlakkigheid (L.J. Veen, Amsterdam).