De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 140]

Relaas van een moord
(fragment)
Antjie Krog
(Vertaling Robert Dorsman)

Het is een middag zoals alle andere. Een van de kinderen oefent toonladders. De jongste zit bij mij in de keuken en ik overhoor hem de route die het bloed door het lichaam aflegt.

‘Goed, opnieuw, vanaf de longen gaat het...’ De telefoon rinkelt. De hond slaat aan.

‘2453.’

‘Spreek ik met A?’

‘Ja,’ zeg ik. Ik leg mijn hand op het mondstuk. ‘Het water, zet het water af.’

‘Spreek ik met degene die met het ANC heeft gepraat?’

Ik zwijg.

‘Wel eens van de Witte Wolven gehoord? Vanavond komen we voor jou. Een verraadster en een slet als jij verdient het als een hond te worden afgemaakt.’ Dan wordt de verbinding verbroken.

Ik beweeg niet. Ineens lijkt alles op z'n plaats te vallen. Ik kan mijn bloed horen stromen. Mijn hart bonst. Op tafel ligt een kruimel Romany Cream. Ik zie zelfs de kleine, onzichtbare ademver-plaatsingen bij mijn neusvleugels. Een ondraaglijke jasmijngeur valt ineens het huis binnen. Ik leg de hoorn voorzichtig op de haak. Ik zet met veel zorg koffie.

‘Willen jullie vanavond uit logeren op de boerderij?’

‘Waarom? Moeten jullie weg?’ vraagt de derde achterdochtig.

‘Ach, je vader en ik willen gewoon eens een keertje alleen zijn.’

‘Jaja... met wijn en kaarsen zeker!’ zegt nummer twee, de wijsneus.

‘Precies... pak jullie rugzak in en denk eraan: morgen naar school.’

Op de terugweg stop ik bij het politiebureau. De jonge agentjes die verveeld over de balie hangen, scheppen er duidelijk genoegen in mij van het kastje naar de muur te sturen. De commissaris hoort mij beroepsmatig aan. Hij is aan handen en voeten gebonden. Het ANC ligt voor heel veel blanken uiterst gevoelig. Mocht er weer gebeld worden, dan moet ik bang klinken. Want dat willen ze

[p. 141]

eigenlijk - ik moet niet... hoe zal hij het zeggen, arrogant overkomen. Als er iets gebeurt, kan ik altijd bellen.

Ik ga naar huis. Het wordt al donker. Moet de deur op het nachtslot? Moeten de luiken dicht? Moet het licht aanblijven?

Zorgvuldig was ik de koffiebekers. Geef de thijm en de peterselie water. J. komt de keuken binnen. Hij ziet mijn gezicht. ‘Ach, Here,’ zegt hij terwijl hij gaat zitten.

Later hoor ik hem in de studeerkamer. Hij komt terug met het vergeten geweer.

‘Wat ben jij in 's hemelsnaam van plan?’

‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik laat me in mijn eigen huis niet door een idiote racist overhoop schieten.’

‘Ben je gek geworden! Wil je soms de hele avond met een geweer gaan zitten wachten - als een godvergeten Voortrekker!’

We kijken allebei naar het geweer. De loop is hier en daar verroest en zit onder het spinrag. We barsten in lachen uit. ‘Ik heb er niet eens kogels voor,’ zegt hij, terwijl we ons naast elkaar op de grond laten zakken alsof onze benen ons niet meer kunnen dragen.

J. schenkt twee borrels in. Lichtzinnig trek ik een zak pinda's open. Het is al donker. Ineens merk ik dat ik mijn hoofd gedraaid houd, alsof ik op iets gespitst ben. J. doet de deuren op slot. We gaan voor de tv zitten. Al snel draait hij het geluid weg. ‘Anders horen we het hek niet.’

We wachten.

‘Stel dat dat geweer het wel deed, en dat ik het vanavond zou gebruiken, wat zou je daar dan zo erg aan vinden?’

‘Radeloos zou ik worden. Als die vent wil schieten, dan doet hij dat maar, dan heeft hij het in zijn kop. Maar ik ga niet op een ander schieten.’

‘Jeetje, schat, jij hoeft de trekker niet over te halen, dat doe ik. En ik schiet op iedereen die het op mij, mijn vrouw en mijn kinderen heeft gemunt.’

Ik raak bijna in paniek. ‘Het gaat hier wel om een donders principe - ongeveer het enige principe dat jij en ik hebben. Als jij op hem schiet, dan kan hij toch net zo goed zwarten overhoop knallen, dan kan iedereen voor eigen rechter spelen. Zou jij in zo'n land willen wonen? Zou je willen dat je kinderen in zo'n land opgroeien?’

‘Alsjeblieft zeg. Alsjeblieft, bespaar me vanavondje clichés over de struggle. Wees reëel. We zitten in ons eigen huis gevangen en

[p. 142]

over een uur zijn we misschien wel morsdood!’

Zijn woorden blijven tussen ons in hangen.

Negen uur. We wachten. We drinken, maar het heeft geen enkel effect. Vanaf de veranda zijn we een makkelijk doelwit. Vanaf de lager gelegen straat is het lastiger. Bij iedere auto die voorbijrijdt spitsen we de oren. De hond blaft aanhoudend. Onafgebroken.

Tien uur. We wachten nog steeds. Waarom gaan we niet naar bed? Of in bad? Waarom leggen we geen puzzel? We wachten, en dan dringt het tot me door dat we op niets anders wachten dan op het geluid. Op de uiteindelijke, volledige inbreuk op onze intieme ruimte. En dat is waaraan je doodgaat - niet aan de kogel, maar aan de broosheid van je naakte bestaan, dat met harde hand geschonden wordt, eens en voor altijd.

Elf uur, en we zitten nog steeds te wachten. We weten dat dit niets voorstelt vergeleken bij wat anderen moeten doormaken.

Oneindig. Een oneindige, vijandige nacht.

Mijn hele wezen zit te springen om het geluid. Laat het alsjeblieft gebeuren, voorbij zijn. Ik ben ook maar een mens - ik kan dit niet langer verdragen.

Twaalf uur - we nebben ons een ongeluk geluisterd. We gaan naar bed. We liggen naast elkaar. Onze ogen turen in het duister.

Als de mussen in de dakgoot zich beginnen te roeren, vallen wij in slaap. Het wordt dag - een gewone dag, net als alle andere.