De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 164]

Vertaalde poëzie

[p. 165]

Twee gedichten
Cao Xuân Tú
(Vertaling Erik Mossel)

Sterren

Het hoge huis snakt naar
een hap nachtlucht
vol vleugjes munt en jasmijn
die de dronken sterren
al zwaaiend en zwenkend wegsturen.
Over de tuinmuur zoekt klimop
tastend in het niets naar houvast.
Een verveelde sprinkhaan schreeuwt,
en doet het zuchten van verliefden
overgaan in langgerekt geeuwen.
En ik kruip, net als een klimplant,
terug naar een andere tijd,
de zomernacht van een kind
afgezet met krokante sterren
waaronder moeder een slaapliedje
in de door betel gekleurde monden
van naamloze rivieren uitspoelt.
En vader, ongeschonden thuisgekomen
uit broederoorlogen,
stoeit als een jochie.
De vijand kondigt een bestand af,
roept hij, en tilt mij tot boven de omheining
die krioelt van heldere, als sterren flonkerende
vuurvliegjes die bevend
voor mijn kinderogen wegsmelten
als ik ze bij het vallen aanraak.

Stars

The high house gasps
For a breath of night
Laced with mint and jasmine
That send the drunken stars
Staggering off, swinging.
Over the garden wall
Climbers grope mid-air
For an anchoring. A bored
Cricket screams, switching
Lovers' sighs to long yawns.
And I, like a creeper, crawl
Back to another time,
A child's summer night
Crusted with stars whereunder
My mother washes a lullaby
Over the betel-red mouths
Of anonymous rivers.
And father, home and unscarred
From fratricidal wars,
Skylarking like a boy.
The enemy calls a truce,
He cries, and tosses me
Above the fence swarming
With fireflies, bright
And blinking as the stars
On my own child's eyes,
That tremble and melt
As I touch and fall.

[p. 166]

Een dag in Parijs

De junizon overspoelt de straatklinkers
terwijl je, verloren tussen groepjes van twee,
drie toeristen, naar de Sacre Coeur omhoog sjokt.
De lucht is drukkend, tropisch.
Schuchter loop ik op je toe,
werp een heimelijke blik in je richting.
Zweetpareltjes doen je oranje
make-up uitlopen. Jij bent minimaal gekleed,
je gympen aan flarden.
‘Amerikaans?’ vraag ik. ‘Yeah,’ zeg jij.
‘Echte apple-pie. Wil je wat?’
Verbaasd, maar gelukkig, loop ik mee.

De stedelijke doornen-in-het-oog slaan we over -
de grote musea, de beroemde winkels.
We kijken naar de rommel in de Seine en eten
samen stokbrood, tot we blut zijn.
Je port in mijn wang: ‘Slachtoffer van de Rode Khmer?’
‘De twaalfde zoon van meneer Sihanouk.’
‘Hey, een echte prins!’ roep je zangerig,
Bij het eerste gerucht van regen haasten we ons weg te komen.

Zes verdiepingen op en we zijn in je kamer.
Niks apple-pie, in plaats daarvan biedt je mij een matras
op de vloer aan. Het begint te waaien;
ik voel de moesson uit ons
halfleeggedronken wijnglas opsteken.
Dan de wolkbreuk.

Eenmaal voorbij, tel je mijn ribben.
Ik ruik je haar en zie drassige rijstvelden voor me.
‘Waar zijn we?’ vraag ik dromerig.
‘Ach, arme prins! In elk geval niet in Phnom Penh.’

Một ngày ở Paris

Dốc đá xanh ngâp nắng tháng sáu
Và bạn lạc lõng giứa dám khách du, từng nhóm
Hì hục nhắm hướng Sacré Coeur
Một ngày nhiệt đới, nóng ran...
Mon men tôi lại gần lén nhìn bạn:
Mồ hôi nhòa son phấn màu cam,
Quần áo cun cỡn, mỏng trơn.
Đoi giày vải nát như tương.
‘Cô người Mỹ?’ tôi đánh bạo làm quen.
Bạn cười: ‘Apple pie thứ thiệt, muốn không?’
Sường rân, tôi rảo bườc theo bạn.

Chúng mình phớt qua những tòa nhà gai mắt:
Những cửa hàng to, viện bảo tàng cao ngất.
Vỗ túi rỗng, mình ngậm chung mẩu bánh mì,
Ngắm dòng Seine bồng bềnh rác rười.
Bạn gõ đôi má lõm, hỏi tôi: ‘Nạn nhân Khmer đỏ, phải không?’
‘Con thứ mười hai ông hoàng Sihanouk, chính tôi!’
‘Ha, ha, anh là hoàng tử thử thiệt’ bạn réo lên.
Mình tẩu sớm trườc khi mưa tới

Phòng bạn chót vót tầng sáu,
Apple pie chẳng thấy đâu, chỉ thấy
Tấm nệm suông, sàn nhà trơ trụi...
Ngọn gió lên, tôi nghe báo mùa dâng
Trong ly rượu uống dở,
Rồi mưa ào như thác đổ.

Xong phút huy hoàng bạn đếm sườn tôi.
Tôi hít tóc bạn, mường tượng những cánh đồng ngập nước.
‘Mình ở đâu đây?’ tôi hỏi trong mơ.
‘Anh hoàng ơi, chốn này đâu phải Phnom Penh!’