De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 60]

Vier gedichten
Marc Tritsmans

Seizoenen

Alsof dit landschap plots in een
grote hand ontdooit. Lichtvoetig
wegdanst op bodemloze lucht of
mee met vluchtende witte wolken.

Tot de dag waarop vogels niet
luider, groen niet groener,
warmte tevergeefs aan haar
zwaarte tracht te ontkomen.

Bomen kreunen onder eigen overmoed
en niets blijft nog dan de zekerheid
van het vallen, het vergaan. Grond
hervindt zijn redenen van bestaan.

Sloop

Heb genade voor het tere bloemetjesbehang
de plek boven de deur waar het kruisbeeld
hing, de gele randen in het bad, de zware
geur van oude keukens, van reuzel en spek.

Al die kamers waaruit warmte nu voorgoed
ontsnapt en woorden zich nog trachten te
redden in laatste kieren of als schimmel
woekerend in het pleisterwerk. Streel

de vergeten tafel waaraan mensen zich
op het leven soms de tanden hebben
stukgebeten. Spaar het schommelpaard
op zolder want het leeft nog.

[p. 61]

De wandelaar

Niets moet hij onder de voeten voelen
dan de zachtheid van aarde die hem
onberekend en ongeacht levenslang draagt.

Hij huivert van weidse horizonten:
toegedekt moet het uitzicht en
omzichtig benaderd elk mogelijk doel.

Zodat het waarschuwend roepen van spechten,
het krassen van eekhoornnagels op de huid
van een den, de krakende vlucht van een ree

door het hout hem vertellen waarheen het
zal gaan. Want hij is hier niet. Enkel
als willoze leegte laat landschap hem toe.

Ontmoeting

Achteloos staat eeuwigheid hier
voor mijn ogen uitgestald. Stukken
wereld die ik wandelend toevallig
tegenkwam en zonder weerstand mocht
ontvreemden uit hun natuurlijke verband.

En nu speel ik hier dit stuk voor
tijd en hand. Geen tekst. Ik dwing
fossiele schelp uit Cap Blanc Nez
om te ontmoeten oeroud pyriet uit
hoge alpen en gepolijste kei uit

blauwe Middellandse Zee. Het is vandaag
en hier en ik heb lak aan afstand en
miljoenen jaren terwijl mijn nietigste
hand zo godsonmogelijk de samenhang
der wereld door elkaar mag gooien.