De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 56]

Sonnet
Madeleine Mes

Ze zal me nooit verlaten, deze angst.
Ze is het zwart dat achter alles is.
Ze is het ding dat achter alles jankt.
Mijn hart, mijn adem, mijn gevangenis.

Ik kan niet vinden waar ze zich verschuilt.
Ze zoekt me op als ik haar niet verwacht.
Ze is het kleine ding dat in me huilt
en regelmatig bij me overnacht.

Ze is de grond van alles wat ik ben.
Wanneer we samen zijn, ben ik van haar
en hoor haar spreken met mijn eigen stem.

We worden samen ouder, ieder jaar.
Van al mijn vrienden ken ik haar het langst.
Ik kan niet leven zonder deze angst.