De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 124]

Drie gedichten
Osip Mandelstam
(Vertaling Peter Zeeman)

1

Ik heb het koud. Een helder voorjaar deed
Petropolis in lichtgroen dons ontwaken,
Maar 't woelig water van de Newa weet,
Gelijk een kwal, mij misselijk te maken.
De glimwormen van auto's schieten voort
De kade langs van de rivier naar noord.
Er vliegen stalen kevers en libellen,
De hemel is bezaaid met gouden spelden,
Maar geen der sterren evenaart de kracht
Van de massieve, golvende smaragd.

2

In helder Petersburg wacht ons de dood,
In deze stad gebiedt Persephoneia,
Gebouwen doen zich voor als mausolea,
Het sterven komt met elke ademstoot.
Godin der zeeën, dreigende Athena,
Doe af je stenen helm die weegt als lood.
Niet jij regeert hier, maar Persephoneia,
In helder Petersburg wacht ons de dood.

1916

1

Мне холодно. Прозрачная весна
В зеленый пух Петрополь одевает,
Но, как медуза, невская волна
Мне отвращенье легкое внушает.
По набережной северной реки
Автомобилей мчатся светляки,
Летят стрекозы и жуки стальные,
Мерцают звезд булавки золотые,
Но никакие звезды не убьют
Морской воды тяжелый изумруд.

2

В Петрополе прозрачном мы умрем,
Где властвует над нами Прозерпина.
Мы в каждом вздохе смертный воздух
пьем,
И каждый час нам смертная година.
Богиня моря, грозная Афина,
Сними могучий каменный шелом.
В Петрополе прозрачном мы умрем, -
Здесь царствуешь не ты, а Прозерпина.

[Nederlands]

[p. 125]

 

Wind strijkt door mijn schaarse haren,

 

Nu nog biechten geeft geen pas,

 

Hakken slijten met de jaren -

 

Zo deed tijd met wat ik was.

 

 

 

't Leven komt zichzelf te boven,

 

Klank verliest zijn helderheid,

 

Iets ontbreekt onafgebroken,

 

Voor herinnering geen tijd.

 

 

 

Neergang kun je niet ontkomen,

 

En ik merk het keer op keer,

 

Hoe jij vroeger placht te stromen,

 

Bloed, zo stroom je nu niet meer.

 

 

 

Het bewegen van mijn lippen

 

Is dus niet voor niets geweest.

 

Niet in staat de bijl t'ontglippen,

 

Viert een boomtop moedig feest.

 

 

 

1922

[Russisch]

Холодок щекочет темя,
И нельзя признаться вдруг, -
И меня срезает время,
Как скосило твой каблук.

Жизнь себя перемогает,
Понемногу тает эвук,
Все чего-то не хватает,
Что-то вспомнить недосуг.

А ведь раньше лучше было,
И, пожалуй, не сравнишь,
Как ты прежде шелестила,
Кровь, как нынче шелестишь.

Видно, даром не проходит
Шевеленье зтих губ,
И вершина колобродит,
Обреченная на сруб.