De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 40]

Nederlandse poëzie

[p. 41]

Vier gedichten
Kees Hermis

Terug

Je huisdieren naar het pension,
ramen geblindeerd, deuren op
slot, de telefoon uit het kontakt,
de bel onklaar. Je eigen god.
Een schuimend bad vol veiligheid
van schoot en waterdamp gemaakt.
Binnen bereik een fles cognac.
Naakt weggegleden onder de
warme rokken van de slaap.
Geen bonzend uurwerk in je borst,
maar lichaam waarvan het gewicht
langzaam wordt opgeheven.

Nu nog de navelstreng die dorst
voorkomt, borg staat voor zorg,
dus leven.

[p. 42]

Reflectie

Het water spreekt over een voet,
een been, een kettingkast.
Een voorwiel, spaken, halve romp
brengt het in tijd ter sprake.

Het water ziet, houdt vast,
beschrijft hoe iemand zonder naam
zich voortbeweegt, in rimpels praat.

Zolang de fietser duurt, onthoudt
het gretig wat het krijgt, bestaat
waar het naar kijkt.

Totdat zijn oog niet meer gevoed,
sluitertijd, opname voorbij, het beeld
weer wordt waar het voor staat.

Het water doet wat het moet doen,
verdampen en vergeten. Wat
opdroogt, is er nooit geweest.

Een mens wordt teruggesneden
tot een vermoedelijk verleden
in een lege straat.

[p. 43]

Vliegen

De golvende beweging van een vogel.
Het zich omhoogvliegen - zoals het
gasgeven en optrekken vanuit een
lagere naar een hogere versnelling
tot het moment van schakeling -
de helling nemen, enigszins vertraagd
drijvend over de top, om daarna
in een versnelde glijvlucht omlaag
te duiken, het dal door met genoeg
vaart om tot de volgende helling geheel
tot het einde toe uit te kunnen
vliegen.
Inademen en uitademen tot alle brand-
stof is verbruikt; er geland wordt,
aarde gemaakt, geen opvlucht meer
wordt voorbereid.
Einde beweging. Buiten de tijd.

Op aardse schaal

Zoals landbouwmachines in vol bedrijf
zomeravonden vullen met gejank en gehuil,
als zwijgende uilen het land achterlatend
met reusachtige braakballen stro

Zo ruist regen in de sloten, trekt weg
in natte gordijnen van weemoed, schemering

En geen waterdicht woord dat een vuist maakt,
blijft drijven

Geen spoor dat onuitwisbaar in de aarde staat
gekramd; zelden de gloeiendhete beet van
een meteoriet die de tijd overmeestert,
sterker is dan een geheugen van gegoten ijzer.