De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 180]

Vier gedichten
John Tranter^*
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

Zeilen

De zeilen doen je denken aan de Opera,
vind je niet? Of is het andersom?
Als die ontbraken was de Haven enkel
een achtererf vol water, een containerdepot.
Kijk, honderden in het verschiet,
zondagszeilers, hun kielzog schetst
enorme driehoeken die schuimen en verdwijnen.

Tweehonderd jaar geleden bracht zeildoek problemen,
dekken vol soldaten, het ruim vol boeven,
Doende met een transport voor het Gevangeniswezen.
Janmaat werkte zich rot, kotste ervan.
Kijk nu eens naar de Haven - de jeugd in catamarans,
yuppen in hun magnums beladen met vistuig,
account executives al aardig bruin.

* John Tranter (New South Wales, 1943) groeide op aan de zuidoostkust en woont in Sydney (‘Sails’ beschrijft de haven aldaar). Hij werkte voor uitgevers, in het onderwijs en bij de radio; ook redigeerde hij enkele anthologieën. Van zijn acht bundels zijn er diverse bekroond.

Sails

The sails remind you of the Opera House,
don't they? Or is it the other way round?
Without them, the Harbour would be just
a backyard full of water, a container depot.
Look, hundreds of them are out there,
Sunday sailors, their wakes tracing
Ciant triangles that foam and disappear.
Two hundred years ago canvas meant trouble,
decks full of military, the hold full of crims,
on a transport job for the Prison Department.
Jack Tar worked like a dog, and hared it.
Now look at the Harbour - kids in catamarans,
professionals in maxis packed with tackle,
account executives developing a tan.

[p. 181]

[Nederlands]

Het is betoverend als de wind gaat liggen -
hun blik ontspant, zij voelen iets wijsgerigs -
esthetica is hun vertier, ze ontcijferen
diagrammen geschreven op water... kijk naar de regels:
de tanker, die bewegende stalen rots,
moet voorrang geven aan het nutteloos jacht
dat elke reis gewoon maar maakt als kunstwerk.

[Engels]

There's a magic moment when the breeze drops -
their gaze relaxes, and they guess at philosophy -
it's aesthetics they're dabbling with, deciphering
diagrams written on water ... look at the rules:
the tankers, those moving steel cliffs,
must yield way to the useless yacht
whose every journey is simply a work of art.

Per ongeluk

Kijk naar het zwembadoppervlak - 't is
bijna volmaakt: de populier kleurt blauw,
ondersteboven, de hond - een Ierse setter -
staat stil, verbaasd; de blonde echtgenote
vult een drankje bij, haar man doezelt
onder de krant op een welvende ligstoel.
Daarboven het pastel van de zuidelijke hemel
hoog opgetast met romige wolken.
Een telefoon klinkt in het huis
en een van de kinderen gaat er op af.
Beneden doen de pompen hun werk,
een geel blad drijft naar de bodem.
Zij gooit haar halfgesmolten blokje ijs
het water in, en alles versplintert.

Accident

Look at the surface of the pool - it's
almost perfect: the poplar tinted blue
and upside-down, the dog - an Irish setter -
standing still, puzzled; the blonde wife
topping up a drink, her husband dozing
under the paper on a banana lounge.
Above, the pastel southern sky
piled high with cream-coloured cloud.
A telephone rings inside the house
and one of the kids goes to answer it.
Below, the pumps do their work,
a yellow leaf drifts to the bottom.
She throws her half-melted ice-block
into the water, and it all breaks up.

[p. 182]

[Nederlands]

Het was maar een truc van het licht, zo broos
als een schildering op een papieren scherm. Boven,
in de warme lucht, is het domein
waar alles echt is, de zoon gilt
van de veranda met de hoorn in zijn hand,
zijn vader kijkt langzaam om zich heen, de moeder
staart naar de rimpeling
door de bodem van haar lege glas.

[Engels]

It was just a trick of the light, as frail
as a painting on a paper screen. Above,
there, in the warm air, that's where
everything is real, the son yelling
from the porch with a phone in his hand,
his father slowly looking around, the mother
staring at the ripples
through the bottom of her empty glass.

Zwaartekracht

De kleine rode bal achterna
de stenen trap af, de oprijlaan over,
de verkeersdrempels langs, halverwege de straat
en dan weer terug -

daar trekt het gezichtsveld krom, zoals
een brede slome rimpel de zwembadtegels
onder water vervormd doet zien - het pad wordt
bepaald door zwaartekracht,

Gravity

Following the track of the small red ball
down the stone staircase, across the driveway,
over the traffic humps, half-way onto the street
and then back again -

there's a warp in the visual field here, like
a large sleepy ripple in a pool distorting
the look of tiles under water - the path is
fixed by gravity.

[p. 183]

[Nederlands]

kinetische energie en wrijving tot een
voorspelbaar patroon dat zijn rustpunt heeft
naast mijn linkervoet, twee minuten ver, in
een ander verhaal

over een meisje, een glas limonade en een blauwe
biljartbal die van tafel viel, geruisloos
rolt over het kleed en dan -
lawaaiig, kletterend -

een donkere smalle trap af naar een wc waar
ik zit, ineengezakt, mijn voorhoofd tegen de ijzige
met zweet bedekte gele muur, half slapend tot de
klik! van de bal

tegen de voet van de toiletpot.

[Engels]

kinetic energy and friction into a
predictable pattern that has its point of rest
beside my left foot, two minutes away, in
another story

about a girl, a glass of lemonade and a blue
billiard ball falling from the table, rolling
silently across the carpet and then -
noisily, clattering -

down a dark narrow staircase to a lavatory where
I sit slumped with my forehead against the icy
sweat-covered yellow wall, half asleep until the
clack! of the ball

against the base of the toilet bowl.

Vlinder
(Vertaling Peter Verstegen)

Toen ze veertien was, zegt ze,
liep ze van huis weg, met zestien
kocht ze een motor en ging aan het zwerven
van stad naar stad, op zoek naar iets
dat ze niet omschrijven kan.
Later borg ze haar welig blond haar

[p. 184]

 

onder een pet en verdiende de kost

 

met computerreparaties.

 

Gewoon het ene na het andere maffe verhaal;

 

een raar leven, zegt ze, voor een boerendochter.

 

Nu is ze voor een poosje neergestreken

 

achter de kassa van een aquariumwinkel

 

tot de winter voorbij is. We zitten en praten

 

terwijl de vissen gapen en het glas afzoenen

 

met een drukte van kleurloze bellen.

 

Haar blauwe ogen klaarwakker en dromerig:

 

Ze is binnenin een heel groot tv-toestel

 

onder zee en om haar heen speelt een film

 

over een koraalrif met een miljoen

 

kleurige visjes glinsterend als confetti.

 

Ze toont me het boek dat ze leest:

 

Kijk, zegt ze, als een vlinder

 

uit de cocon breekt is hij al

 

zo mooi elegant.

 

Ze steekt nog een sigaret op en kijkt

 

door het beregende raam naar de straat

 

onder een stortbui en naar het zware verkeer

 

dat vastzit op de heuvel,

 

en ze denkt aan de buitenweg,

 

aan de zon die schijnt en aan de volgende bloem.

Butterfly

When she was fourteen, she says,
she ran away from home, at sixteen
she bought a big bike and hit the road,
moving from town to town, looking for
something she can't explain.
Later, with her fluffy blonde hair
tucked under a cap, she worked at
fixing computers for a living.
It's just one weird thing after another;
an odd life, she says, for a farmer's daughter.
Now, briefly, she's alighted
behind the counter of the aquarium shop
to wait out the winter. We sit and talk
while the fish gape and kiss the glass
in a bother of colourless bubbles.
Her blue eyes wide-awake and dreamy:
she's inside a huge television set
under the sea, surrounded by a movie
of a coral reef where a million
coloured fish flicker like confetti.
She shows me the book she's reading:
see, she says, when a butterfly
breaks out of the cocoon, it is already
delicate and pretty.
She lights another cigarette, stares out
through the rainy window at the street
full of showers and the heavy traffic
stalled on the hill,
thinking of the open road,
sunshine, and the next flower.