De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 199]

Twee gedichten
Albertine Sarrazin^*
(Vertaling W. Hogendoom)

[Almaanden hoor ik nu het vallen]

Al maanden hoor ik nu het vallen
Van nachten en van middernachten
En trucks die met hun zware vrachten
Over de grote wegen knallen
En de voldane slaapster knorren
En wormen het gevang verslinden
De lente zomer herfst en winter
Laten mij ongewiegd verdorren
Want ik moet mooi en zinloos wezen
Alleen in bed eenzame treurnis
Moe van mijn huid die zonder geur is
En bleek door deze wrede schemer
De nacht knarst ritselend aan dingen
Door 't raam dat ik heb stukgeslagen
Waar lucht in blaast van vroeger dagen
Wervelend vol herinneringen
Een schoon bed bloemzoet op de muren
Dessins die langs de heiligen glijden
En moeders stem wanneer je schreide
Van koorts in nachtelijke uren
Het spel van lief en minnaar spelen
Was slechter toch is uit mijn leven
Mij dat het scherpste bijgebleven
Want niemand komt mijn naaktheid strelen
'k Wil slapen dat ontkracht het kwellen
Van wat voorafging O ontsnappen
In diepe rust nooit meer de stappen
Van cel naar cel te moeten tellen

* Albertine Sarrazin, geb. in Algiers, 1937, werd als vondeling in huis genomen door een ouder Frans echtpaar dat naar Marseille verhuisde, kwam in een tehuis voor moeilijk opvoedbare kinderen, waar ze haar middelbare school afmaakte, ontsnapte tijdens het eindexamen, prostitueerde zich in Parijs, werd gearresteerd tijdens een bankoverval en ontwikkelde zich in de gevangenis tot schrijfster. In 1965 publiceerde ze twee autobiografische romans, la Cavale en l'Astragale (beide verfilmd en veelvuldig vertaald) nadat ze in 1960 was vrijgekomen. In 1967 stierf ze in het ziekenhuis van Montpellier waar ze een kleine operatie had ondergaan. Postuum verschenen nog verhalen (la Crèche, 1970), en gedichten, die ze al van jongsaf geschreven had, verzorgd door Julien Sarrazin, met wie ze in de gevangenis was getrouwd.

[Frans]

Il y a des mois que j'écoute
Les nuits et les minuits tomber
Et les camions dérober
La grande vitesse à la route
Et grogner l'heureuse dormeuse
Et manger la prison les vers
Printemps étés automnes hivers
Pour moi n'ont aucune berceuse
Car je suis inutile et belle
En ce lit où l'on n'est plus qu'un
Lasse de ma peau sans parfum
Que pâlit cette ombre cruelle
La nuit crisse et froisse des choses
Par le carreau que j'ai cassé
Où s'engouffre l'air du passé
Tourbillonnant en mille poses
C'est le drap frais le dessin mièvre
Léchant aux murs le reposoir
C'est la voix maternelle un soir
Où l'on criait parmi la fièvre
Le grand jeu d'amant et maîtresse
Fut bien pire que celui-là
C'est lui pourtant qui reste là
Car je suis nue et sans caresse
Mais veux dormir ceci annule
Les précédents Ah m'évader
Dans les pavots ne plus compter
Les pas de cellule en cellule

[p. 200]

[Ik sprong nog op de hinkelbaan]

Ik sprong nog op de hinkelbaan
Toen al trok het gevaar mij aan
Ik speelde in de rechtbank als
De rechter eten was gegaan

Hij was een god toch wist ik dat
Zijn pens gezonde honger had
Ik klom tegen de pleemuur op
Lachend om wat daar stond geklad

Ik slenterde door 't licht gebouw
Ik kon eruit wanneer ik wou
Heb later daar menige traan
Geplengd tegen zo'n zwarte mouw

Hij werd nooit op zijn smoel geslagen
De man die handboeien moest dragen
Toen hij voorbijliep zwoer het kind
Ik zal me nooit meer goed gedragen

[Frans]

A l'époque de la marelle
Où j'aimais déjà le danger
Je jouais en correctionnelle
Le juge était parti manger

Sachant que les tripes divines
Ont malgré tout bon appétit
Je grimpais au mur des latrines
M'amuser à leurs graffiti

Moi flâneuse de cette foire
Dont je sortais quand je voulais
Plus tard sous quelque manche noire
J'ai bien pleuré au clair palais

Nul ne l'accrochait au visage
L'homme aux poignets cadenassés
Je ne serai plus jamais sage
Jura l'enfant comme il passait