De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 197]

Twee gedichten
Robert Sabatier^*
(Vertaling W. Hogendoorn)

Graan

Vermoeid van honger zijn, word ik tot voedsel.
De schepper ziet zijn intellect verzwakt.
Om zich te mengen in atoom en ster
Verscheurt hij zich in 't netelig bestaan.

Hij gaat ten onder in zijn meesterwerken.
Aanschouw de mens tot woord getransformeerd.
Hij sublimeert zijn daden in velijn
En wijkt terug voor zijn geschreven leven.

Mocht ik één dag tot honderd nieuwe maken!
Mij overgeven aan de tand des tijds
Zoals een slaaf aan de arenaleeuwen
Om zuiver brood te worden in uw mond.

* Robert Sabatier, geb. in Parijs, 1923, werd opgeleid tot typograaf en drukte in 1939 zijn eerste eigen gedichten. Naderhand werd hij tijdschriftredacteur en uitgever, tevens TV-persoonlijkheid, gastronomisch journalist en lid van de Académie Goncourt. Sabatier schreef een tiental romans, een Dictionnaire de la mort (1967) en een achtdelige Histoire de la poésie française ('75-'82). Tot zijn voornaamste bundels behoren les Fêtes solaires, 1950, l'Etat princier, 1961, Icare, 1976, en l'Oiseau de demain, 1981.

Le froment

Las d'être faim, je devins nourriture.
Le créateur est faible de raison.
Pour se mêler à l'atome, à l'étoile,
Il se déchire aux ronces d'exister.

Ils se dissout dans ses oeuvres majeures.
Voyez cet homme en ses mots transformé
Qui de vélin sublimant tous ses gestes
Va reculer devant sa vie écrite.

Que d'un seul jour j'en compose cent autres!
Que je me livre aux dents de la durée
Tel un esclave aux lions de l'arène
Pour être un pain plus pur à votre bouche.

[p. 198]

Welk gedicht

Welk gedicht

Zal mij beschutten, kent mij uit het hoofd,
Heeft van mijn leeftijd weet, mijn tedere
Cesuur, mijn lot, het metrum van mijn strofen
En dan mijn volta in een stralend vers?

Laat het mij schrijven beter dan ik zelf ben,
Laat het mij bieden - ach nee, geen escape,
Maar wel een huis dat rust op de verbeelding,
Ruim, dat het Onbekende er kan wonen.

Het zou mij schilderen in taal, heel rustig,
In clair-obscur, bij zon, bij 't licht der sterren,
In beeldspraak, letterlijk, geheel op rijm
Of assonerend, dissonerend, ja

Gans vrij, met woorden die elkaar beminnen,
Glanzende woorden die hun licht vermengen
Om eindeloos het lezen toe te laten
Aan al degenen die mij zouden strelen.

Quel poème

Quel poème

M'abritera, me connaîtra par coeur,
Saura mon âge et ma frêle césure,
Et mon destin, le mètre de mes stances,
Ma chute enfin dans un vers éciatant?

Ah! qu'il m'écrive un peu mieux que moi-même
Et qu'il m'offre - oh! non, pas l'évasion,
Mais la maison faite d'imaginaire,
Vaste, si vaste, où loger l'Inconnu.

Il me peindrait à sa guise en langage,
En clair-obscur, en soleil, en étoile,
Ou figuré, lettrisé, tout en rimes,
En assonance, en dissonance, ou même

Sans foi ni loi, avec des mots qui s'aiment,
Mots irisés confondant leurs lumières
Et permettant l'infini des lectures
A tous ceux-là qui me caresseraient.