De Tweede Ronde. Jaargang 13 (1992)

De Tweede Ronde. Jaargang 13

(1992)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 194]
Vier gedichten Jean PérolGa naar voetnoot* (Vertaling W. Hogendoorn) Halverwege 't leven De liefde laat haar zand zoeven de winter tegen het heden doet het dons van zijn rietkragen beven en halverwege 't leven speel je met je lege glas afwachtend of de drank betovering wou geven je duikt op je hapt lucht in het traag grijs der zee een innerlijk zwart land vervaagt op de avondrand de nevel in de verte spant haar duivenborst je zwijgt je luistert maar dan is de stilte daar vogeltjes vlug gevleugeld vliegen langs de heuvel opschrikkend van een stap die bij de deur komt dralen geopend door de tijd diep in de dode dalen
Milieu de l'âge L'amour laisse siffler son sable vers l'hiver le présent fait trembler le duvet de ses joncs et au milieu de l'âge on tourne un peu son verre vidé attendant pour savoir si le philtre était bon on émerge on respire au gris lent de la mer un pays noir en vous au bord du soir s'efface au loin la brume tend sa gorge de pigeon on écoute on se tait et le calme s'est fait passereaux passerines vont passer la colline effrayés par un pas qui s'approche des portes ouvertes par le temps au fond des vallées mortes.
De terugkeer Als de bladeren gaan scheuren dan kom je kastelen tegen zo grijs zo wit en licht onder de jaren vliegtuigen in verre banen doen bij ons de hoop herleven kalm te lopen langs de Loire - weidser - onder de platanen.
Le retour Quand se déchirent les feuillages on rencontre des châteaux tout gris tout blancs et légers sous les ans les avions venus de loin nous redonnent cet espoir de marcher apaisé - plus vaste - sous les platanes de la Loire.

[pagina 195]
Waarom ik er zo vreemd uitzie Het doek valt klokke middernacht is 't vastentijd of is het pasen de wind komt mijn gedicht wegblazen en heeft mijn ziel om zeep gebracht ik laat het bij een woord of wat een woord of wat mijn beste deel verloren op het tafelblad vermoeidheid grijpt mij bij de keel het duister sterft terwijl ik wankel het licht gaat dansen zonder zin de haan stuurt als het kriekt de sprankel van zijn gekraai de stilte in ik sta op er valt niets te lezen ik haal mijn schrijfpapier eens aan van hier waar ik mijzelf kan wezen ben ik te voet naar 't werk gegaan dus goedendag tot mijn skelet hallo dus tot deez' holle heer voor een stel meiden dikke pret hé dag meneer ja dag meneer een huid die leeg sloft langs de straat oogkassen zonder schittering een borstkas waar geen hart meer slaat die maken mij zo zonderling
Pour expliquer un air etrange La fin tombe à minuit même est-ce pâques est-ce carême le vent souffle le poème et le meilleur de moi-même j'abandonne quelques mots quelques mots toutes mes tripes sur le coin de mon bureau la fatigue au cou m'agrippe la nuit meurt où je chancelle lentement la clarté danse le chant du coq étincelle à la pointe du silence je me lève et ne lis rien je caresse le papier je me laisse où je suis mien et pars au travail à pied c'est bonjour à ma carcasse c'est salut à l'homme creux se retournent quelques garces oui bonjour bonjour monsieur la peau vide qui s'en va les orbites sans regard et la cage où rien ne bat m'ont donné cet air bizarre.

[pagina 196]
En als ze je opwachten En als ze je opwachten en als ze je verkrachten en als ze je afslachten in mijn geboortenachten en als ze mij afslachten in jouw geboortenachten hun tanden slaan in onze dageraad de bruggen breken je begraven een scheur in onze lippen maken je weghalen stil achterin hun wagens je kluisteren verregend doen dwalen in de steden dan blijf jij leven in mijn duister dan blijf ik zuiver o broos lief ik slaap dan nog tussen je benen en je geslacht omsluit het mijne je ligt zo rustig op mijn schouder en je vermoeide armen zijgen van mijn hals en net als toen wij kusten hoor ik voor altijd hoe een serene fluit doolt door mijn dode lijf.
Ils peuvent t'emmener Ils peuvent t'emmener Ils peuvent te lier Ils peuvent t'arracher aux nuits où je suis né ils peuvent m'arracher aux nuits où tu es née s'acharner sur nos aubes couper les ponts t'ensevelir écarteler nos lèvres t'emporter silencieuse au fond de leurs voitures te bâillonner de villes t'égarer dans la pluie tu restes vive dans ma nuit je reste pur ô ma fragile je dors encore entre tes jambes ton sexe encore serre le mien tu es légère sur mon épaule et tes bras fatigués se délient de mon cou et comme en nos baisers j'entends à tout jamais une flûte tranquille errer dans mon corps mort.	voetnoot* Jean Pérol werd geboren in 1932; hij schreef o.m. de bundels Le coeur véhément, Ruptures en Maintenant les soleils.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Jean Pérol

vertalers

W. Hogendoorn