De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 110]

Uit het Nariteitenkabinet
Nelis Klokkenist

Virginia
Een zangdrama

Virginia, een kind uit Goor,

hield veel van zang.

Maar in het schoolkoor was men voor

haar keel al bang.

Zij miste anderhalve toon

in hoog en diep.

Virginia was dat gewoon;

maar 't koor verliep.

Virginia is met haar sopraan

toen in Parijs

naar een privé-docent gegaan,

maar hield geen wijs.

Haar leerkracht werkte aan haar stem

met heldenmoed.

't Werd dan ook rijkelijk aan hem

met geld verzoet...

Maar hoe hij slooft op de hoge c

in les na les,

hij krijgt haar stem niet hoger mee

dan a of bes.

Tot hem - hij heeft wat afgezien -

te binnen valt:

is deze Virginie misschien

mezzo of alt?

[p. 111]

 

Er schemert hoop... maar die bedroog;

 

haar stembereik

 

in laag register en in hoog,

 

blijft steeds gelijk.

 

 

 

Het lesgeld wordt per dag verhoogd.

 

Zijn haar wordt grijs.

 

Virginia, wat hij ook poogt,

 

blijft van de wijs.

 

 

 

't Werd hem een keer bij 't zwoegen op

 

coloratuur

 

opeens te veel. Hij sloeg de kop

 

tegen de muur.

 

 

 

Getergd grijpt, desolaat, hij naar

 

een vaas van tin.

 

Daarmee, doldriftig, slaat hij haar

 

de breinkas in.

 

 

 

En hoort! - wat geen geduld vermocht,

 

wat hij ook dee -

 

daar slaakt haar laatste ademtocht

 

de hoge c!

 

 

 

Het hof - indachtig aan de hel

 

door hem doorstaan -

 

sprak van een crime passionnel

 

en liet hem gaan.

 

 

 

En was zijn streven soms niet met

 

succes bekroond?

 

Want met die c toch lukte het,

 

naar aangetoond.

 

 

 

En Goor, nu voor haar wederkeer

 

niet meer beducht?

 

Het zingt en ademt weer, ten zeer-

 

ste opgelucht.

[p. 112]

Slotscène uit het vissersdrama
Hoop noch zegen

Voor mijn lieve vriendin Jacoba van der Meer die wél zingen kan.

IJsbrand Junipeer:

(Hij houdt een lege jeneverfles ondersteboven.)

Op de sluizen van IJmuiden
hoorde ik de kleine luyden
karnen en de klok van Arne-
muide droevig door het barnen
der gevaren op de baren
waar mijn vrouw en dochter waren
om voor huur en slijterswaren
haring in het net te garen
boven het geoorloofd quotum
opdat ik mijn luie scrotum
krabben kon op deze sluizen
en, ginds, in jeneverhuizen.

(Werpt de fles landinwaarts.)

Wie brengt nu de leeftocht in
voor mijn eenpersoonsgezin?
Vrouw en dochter zijn vergaan
en daarmee mijn lui bestaan.
En waar vindt een man zo gauw
weer zo'n dochter, weer zo'n vrouw?
Nergens! Neem, wreed pekelsop,
in uw schoot ook mij dus op.
Drankloos leven, nare hel,
ik ben uitgepraat, vaarwel!

(Terwijl het doek valt klinkt een naargeestige plons.)

EINDE