De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 70]

Twee gedichten
Cees Verraak

De dochter van de angst

Angst een stramme oudeheer die
zijn kwajongensdochter in het gareel slaat.
Zij blijft echter alles op het spel zetten
met ogen strelen en handen spelen.
Daarmee raakt zij hem. Onverdraagbaar,
maar hij kan haar niet loslaten:
band des bloeds of sluipende verweking?
Onder het mom van orde zal hij haar binden.
Hij moet en zal bederven. Zijn macht
onweerstaanbaar toch!
Maar zij leert snel, die kleine heks,
zoals het fluisteren in de wind, vieze
woordjes die de wolken laten spinnen en die
sappig aards een regenboog te voorschijn
toveren. Zoveel kan de grijze vader
niet verwerken, hij krijgt het zwaar
op zijn heupen en rent, breekbaar opgewonden,
weg op zijn kromme benen. Zo eindigt
het verraad van opgekropt zaad.

[p. 71]

Zo wilde zij bemind worden

Time is an ocean but it ends at the shore
Bob Dylan, Desire, 1975

Gestopt met ontdekken wat elders wacht,
het klimmen der jaren, moedeloos of wat dan ook
(het navrante begrip), zij, nomade tussen
kroeg, roes, brief en bed, vol bleke vragen,
de veertig gepasseerd.
‘Pas als ik oud ben sluit ik vrede,’ die stem
joeg haar op in de vuile sneeuw van de twijfel
en nu verdient zij niet meer wat ze droomde,
parfum als Wild River, speciale aanbieding,
Edith Piaf zong ‘Non, je ne regrette rien’
en zij haast zich naar haar dagboek,
‘wat mis ik toch?’ (de bittere pijl).
Tranen slopen routineus een enkele weke muur,
niet bij machte om het vanouds breekbare
uit haar oceaan op te vissen.
Kan zij zich niet beter de sterren laten verklaren,
die jaren en daden hemelen en spiegelen?
Mogelijk, of tarotkaarten uitleggen, die
minnetjes het gemis aanstippen (alles duiding).
Maar ziet zij zó weer hoe zij
bemind wil worden? Hoe zij, als klein meisje,
genoot van haar plassen, van de zonnesterretjes
in het karrespoorwater, van de beesten,
hun vacht en geur, van de warme belletjes
in haar buik als zij in bomen klom.
En zó wilde zij bemind worden,
als de ontdekking van
zichzelf.