De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 64]

Na de Golfoorlog
Georgine Sanders

I
Verandering van tijd

Onrustig voorjaar dat een eigen tijd
moet houden, bloeit wanneer en waar het kan,
het kwam te vroeg dit jaar, het bleef te lang
en liet het kleumend hart onzekerheid.

Losse, bleke schelpen van magnolia's,
blauweregen, schrompelend in de zon,
kersebloesem, roze afval op de grond:
het voorjaar dat niet wachten kon vergaat.

Zomer leent het bladgroen evenwicht,
overvloed van rozen, maar de moerbeiboom
bevuilt het pad met vruchten. Niets ontkomt
hieraan: wat leeft blijft op de dood gericht.

Het ogenblik, dat eiland in de tijd,
werd overspoeld, de tijd wies tot een vloed,
een rampspoed zonder einde. Het is bloed
dat voortvloeit waar verderf en wrakhout blijft.

Brooklyn 24 augustus 1991

[p. 65]

II
Na de storm

voor Frances S.

Een najaarsstorm ver op de oceaan,
met hoog water en wind, heeft de kust ondermijnd,
huizen verdronken. Wij liepen naar het strand
van de binnenbaai dat geen geweld kan doorstaan.

Zand over het pad, ruwe sporen van water
waar zee door de duinen brak, planten afgerukt
en nog bloeiende, slap op het strand.
Eb en vloed zaaien weer nieuwe schelpen.

Nog nooit zoveel oesterschelpen, geribbeld
en wit. Elke vorm gestremd in zijn groei,
een tijdsbeeld van voorspoed en tegenslag.
De binnenkant glanzend, glad parelmoer.

Ik denk aan mijn oude vriendin, bijna blind,
zo wanhopig om toch weer een oorlog.
Zij ging mee op een lange protesttocht
en stierf in haar bed na haar thuiskomst.

Brooklyn, november 1991