De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 63]

De breekbaarheid van het licht
Willem M. Roggeman

Van tederheid blijft de weeë smaak
herkenbaar op lippen van liefde.
Het speelse van haar tong laat steeds
zijn woorden zwellen in haar speeksel.

Geen gepiep of zacht gekraak
breekt het rose van haar korset.
De minnaar lacht, zijn masker
zit vastgegroeid tot op het bot.

Zijn lichaam herhaalt hij telkens
weer in haar, soms lijken zij wel
uit één stuk gegoten, als brons,
maar zonder veel misbaar om dit lot.

Het licht van de zon blijkt breekbaar
en stoort de stilte van de kamerplanten.
Stiekem kijkt hij rond en verliest
hierbij een traan uit het oog.