De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 59]

Vier gedichten
Jean Pierre Rawie

Motto

Erop bedacht dat alles brak
waarnaar ik maar mijn hand uitstak,

dat alle dingen die ik mooi
en onontbeerlijk vond ten prooi

aan de genadeloze tijd
ontluisterd werden en ontwijd,

durf ik naar wat ternauwernood
is teruggezongen uit de dood

niet om te zien. Bij elke zin
houd ik de laatste adem in.

[p. 60]

In stilte

Waar ieder woord werd misverstaan
gingen wij bij onszelf te rade
en kozen welbewust de paden
die slechts in stilte zijn te gaan.

Elke gedachte die, geuit,
ons armer achter heeft gelaten
werd ver van ons ten eigen bate
steevast te kwader trouw geduid.

Maar wat door nijd en achterdocht
in alles en te allen tijde
achter de dingen die wij zeiden
en die wij deden is gezocht,

laat ons in wezen ongemoeid.
Wij weten dat dit zuiver zwijgen
in ons tot een voldragen, eigen,
niet te weerleggen waarheid groeit.

[p. 61]

Erf

De woning leunt
tegen de wind.
Verholen steunt
het dakgebint.

Rondom het huis
geen bomen meer,
alleen het ruisen
van weleer.

Weer gaat men het
bekende pad
met trage tred,
verwonderd dat

men op het laatst
een toevlucht vond
in wat al haast
niet meer bestond.

[p. 62]

Sindsdien

Hij is mij toch nog ongemerkt ontgleden.
Hij keerde in, en ademde zo diep
dat het weer leek of hij alleen maar sliep.
Ik liep de trap af, de vertrouwde treden,

en voelde reeds dat hij was overleden,
nog voor ik hoorde hoe mijn moeder riep.
Of hij tot slot aanschouwde wie hem schiep
nam hij als laatste raadsel met zich mede.

Zo heeft zich op het eind mijn vaders dood
gevoegd bij de voldongen misverstanden,
als iets waar ik alsnog te kort in schoot.

Maar sinds hij mij ontviel, ontwaar ik hem
steeds vaker in gebaren mijner handen,
en hoor hem spreken door mijn eigen stem.