De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 58]

Zoals een duiker
Theo van Os

onder water wegglijdt uit het licht
zo sluit zijn huid hem voor me uit het zicht

zijn spieren rimpelen, zijn borst verkleurt
en wat er in de diepte hem gebeurt

laat zich raden uit het stijgen
van zijn buik, zijn hijgen

dan staat alles stil en niets bestaat
een opheffing die geen ik toelaat

Langzaam, langzaam keert hij weer
een schaduw vormt zich, meer, en meer

hij splijt het water open naar het land
zwemt naar de kant, klimt op de rand

vochtig ligt hij naast me op ons bed
en glimlacht klaar voor weer een nieuwe zet