De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 53]

Vijf gedichten
Frans Kuipers

[1]

HIER, BOSWANDELEND langs de kronkelpaden, hier
bij de in één nacht omhooggerezen
stuifzwammen en boleten,
het regenbetikte hoofd tussen de dwarrelblaren,
wangen nat en koud van mist -

Hier, hoog
op de Koude Berg, elke nacht
achter het raam dezelfde zwarte
ansichtkaart: groeten uit het heelal. -

Ben ik
meer nog dan toeschouwer: supporter
van de Klare Stille Dingen:

Het barrage-springende hert
verdwijnend tussen de zonnebalken in het bos.

Het visselijf flitsend
om de wierwaaierende rots.

De volle, ballonvarende maan
tussen de gerafelde wolkenflarden.

[2]

WOEDE DIE BLIND IS.
Hoofd dat blijft malen.
Ik ken deze rotzooi.

Nog altijd, dame, boeklezend of woudlopend,
betrap ik mij met je schim in onzinnig gesprek.

[p. 54]

 

Ik weet hoe het moet. Het moet

 

van binnen worden als overal daarbuiten nu:

 

 

 

oktober:

 

 

 

bladpap onder het haast kaal geboomte;

 

doodhout, denneappels, rustig rottend,

 

de stille mist erover - verzinken laten,

 

leer mij meester herfst m'n janboel

 

te laten verzinken - april mag weten

 

wat er uit het donker kiemt.

[3]

KROOSSLOTEN. KARRESPOORPADEN.
En ik, hobbedobber, grutterszoon,
gevooisde uit Waailandsdorp....

Ik was de bleue
binnenvetter, het met wolken doordesemde leeghoofd
bij de knotwilg,
flierefluiter van het verdwenen vlinderland.

Aan de pierewaaiende kraaien gegeven,
vanonder de halmen,
hemelwijd,
polderromance,
m'n ja-woord.

Ik was ik ben de vlugbevlogen en gezworen Grootgeheimgenoot
en schatbewaarder van het Gloeiend Raadsel,
broeder in de Orde Van De Zonderlinge Zo-heid Van Het Al

en kamerheer van de koningswind,

vlaagsgewijs
sprekend tot jou
uit hoofde van Jut.

[p. 55]

[4]

TERUG IN DE ROKENDE Grootstad.
Zwevend rakelings langs me heen,
het stilte-achter-glas-gezicht
van een tram-madonna.

Bij Pulitzer stond ze
bebontmanteld op de stoep,
wachtend op een taxi,
de wufte juffer in wier oogopslag
u sloeber bent en daarna lucht.

Dreun van de toren over alles.
De witte gerimpelde billen van een stripster
in Het Schemerig Zaaltje.
Kaarsrechte lotuszitters op een herenhuiszolder.
Broodglooiende oudjes op de brug.
De sneeuw tot smurrie verpekeld.
Meeuwen: moorddadige kruimelvechters,
pijlsnelle duikelaars -

Deels van de straten, de pleinen, de lichtjes;
deels van het bospad, de meren, de zon-in-het-woud.
Half van het neon, half van het hout.

[5]

ACHTER STERREN staan sterren.
In de gemorste druppel
herhalen de geheimen van de diepzee zich.
Onder je borstbeen: de schat der barbaren,
je klepelend hart.
Boven je landschap, te vuur en te zwavel:
de voorwereldse draak, je stralende zon.
Meer nog dan verwondering
zou verbijstering je natuurlijke staat moeten zijn,
reiziger
in de gloednieuwe, oeroude
sterrestoffelijke kleurdromenzooi
op het thuispluisje van je planeet.