De Tweede Ronde. Jaargang 12(1991)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 50] [p. 50] Zusjes / Correspondentie Voor Corneel Johanna Kruit 1 Brieven schrijft ze, wandelt binnen in woorden van vroeger. Herinneringen kan ik horen daar kom je niet uit lees ik en zie het land waar ze verdwenen is. Licht komt stromen, tilt me op naar het huis bij de duinen waar we speelden en spraken over later: wat we wilden en zouden. En niet deden. 2 Weg is de regen, de wolken weer wit schrijf ik en zit voor een uitzicht vol schapen. Wind lees ik voor die komt van het water. Ik geef haar verhalen van mensen die kwamen en gingen. Vogels zingen verleden gaten vallen alsmaar dicht. Ik schrijf haar tevreden. [pagina 51] [p. 51] 3 Hier kruipt het donker in water. De tijd vergaat aan eigen haast en kent van toekomst het verleden niet. Ze spot aan het eind van haar brief met het leven: ik kan er wel tegen maar de taal is zo raar dat ik struikel. Misschien ben ik daarom alleen. Maar de zee kan ik ruiken. 4 Wie kon er zo veilig als wij? Soms droom ik je thuis en zie wie we waren. Haren vol wind van de zee die eindeloos doorging met varen. Maar jouw land is zo ver en wie heeft dit bedacht? Soms is iets voorbij voordat je begrijpt dat het kwam om te blijven. Woord dat in leegte past. 5 Een voor een zien we de dingen: zingende dagen van vroeger, wuivende handen van moeder die lachte en ligt waar het gras wordt gekamd door de wind. We roepen haar op, zetten haar lach in een brief, hebben haar liever dan ooit. Steeds weer worden dagen vertaald in gedachten. Kleuren weer uitgestrooid. [pagina 52] [p. 52] 6 Soms tasten we af wie we zijn, leggen uit hoe we werden. Tussen de regels vertellen we verder waarom en voor wie. Dan weer gaan we op in onszelf en vinden geen tijd om te schrijven. We kunnen niet alles delen, hebben genoeg aan wat is en wat is verdwenen. 7 Vogel die verte zingt: je belt. Je stem ruist als een zee die aarzelend aan wal komt. We roeien naar elkaar door duisternis. Geluid dat ik vergat: kleur van licht dat door de middag klimt en zegt dat je bestaat. Heimwee dat mijn hoofd verlaat. Vorige Volgende