De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 154]

Venetië^*
Michail Koezmin
(Vertaling Anne Stoffel)

(8)

In het ochtenduur ben ik weggevaren
Van degene die ik vergeefs beminde.
Onverschillig hoor ik de wilde baren,
't Zeil weet de richting.

O, de laatste blik die je mij vergunde
is een muur gelijk, een metalen pantser.
Laat de tegenspoed nu maar komen, ik ben
Toch al vergiftigd.

Beste vrienden, zie, 'k ga naar vreemde landen.
Ik mocht lang uw spel- en vermaaksgenoot zijn,
Maar weerhoud mij niet, 'k wil de stralen van de
Regenboog vangen.

Ik heb zelf gezien hoe van achter slot zij
Mij vertrekken zag, oog vol mijmeringen,
Maar haar blik had niets van een antwoord op mijn
Brandend verlangen.

O, vaarwel voorgoed! Zoals vluchtelingen
Of nog treuriger, vaar ik weg van 't lijden.
Oud en bekend is uw vertrouwde zingen,
Zee die mij lief is!

Achter 't ver lazuur kan mij alles beiden.
Wacht het graf mij daar, wacht de tuin van Eden?
Niemand weet of wat mij het lot bereidde
Vreugd of verdriet is.

* Dit is het achtste en laatste gedicht uit de cyclus ‘Venetië’, die zelf weer deel uitmaakt van een grotere cyclus: ‘Venetië-Korfu-Opnieuw Venetië-Parijs’. De ongewone vorm die Koezmin hier gebruikt is de Sapfische strofe, met rijm.

[(8)]

В ранннй утра час покидал я землю,
Где любовь моя не нашла награды,
Шуму волн морских равнодушно внемлю,
Парус направлен!

Твой последний взгляд, он сильней ограды,
Твой последний взгляд, он прочней кольчуги,
Пусть встают теперь на пути преграды,
Пусть я отравлен!

Вот иду от вас, дорогие други,
Ваших игр, забав соучастник давний;
Вдаль влекут меня неудержно дуги
Радуг обетных.

Знаю, видел я, что за плотной ставней
Взор ее следил, затуманен дремой,
Но тоска моя, ах, не обрела в ней
Взоров ответных.

О прощай навек! кораблем влекомый,
Уезжаю я, беглеца печальней,
Песни я внемлю, так давно знакомой,
Милое море!

Что я встречу там, за лазурью дальней:
Гроб-лн я найду, иль ключн от рая?
Что мне даст судьба своей накавальней,
Счастье нль горе?