De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 150]

Vier gedichten
Sandro Penna
(Vertaling Frans van Dooren)

Leven

Leven... is denken aan een triest ontwaken
in de ochtendschemer van een trein, en buiten
't onzeker daglicht zien, en in 't gebroken
lichaam de maagdelijke en wrange treurnis
ervaren van de prikkelende lucht.

Maar weer terugdenken aan de onverwachte
bevrijding is veel aangenamer: naast me
een jeugdige matroos in 't blauw en wit
van de marine, en buiten in de verte
een zee die overloopt van frisse kleuren.

[La vita... è ricordarsi di un risveglio]

La vita... è ricordarsi di un risveglio
triste in un treno all'alba: aver veduto
fuori la luce incerta: aver sentito
nel corpo rotto la malinconia
vergine e aspra dell'aria pungente.

Ma ricordarsi la liberazione
improvvisa è più dolce: a me vicino
un marinaio giovane: l'azzurro
e il bianco della sua divisa, e fuori
un mare tutto fresco di colore.

Jongens

Hier onder deze aprillucht is mijn vrede
onzeker. 't Lichte groen beweegt zich op
de luimen van de wind. De wateren
slapen nog steeds, maar als met open ogen.

Daar rennen jongens over 't gras, en 't lijkt
of hen de wind verstrooit. Maar ach, verstrooid
is slechts mijn hart, waarin een levende
flits achterblijft (o jeugd) van hun sneeuwwitte
hemden die afgedrukt staat tegen 't groen.

Sotto il cielo di aprile la mia pace
è incerta. I verdi chiari ora si muovono
sotto il vento a capriccio. Ancora dormono
l'acque ma, sembra, come ad occhi aperti.

Ragazzi corrono sull'erba, e pare
che li disperda il vento. Ma disperso
solo è il mio cuore cui rimane un lampo
vivido (oh giovinezza) delle loro
bianche camicie stampate sul verde.

[p. 151]

Op de pier

De wind blaast hard over de pier. Mijn ogen
vangen een rustig lichtspel op. Er vaart
een zeiljacht op zijn kant, met in de stilte
aan 't roer een haast horizontale man.
Zachtjes en stil waait van een jongenskop
een muts, die 't woelig zeevlak raakt zoals
een bal de lucht. En vurig als een vlam
rest mij in 't koude spel van licht dat hoofd
met wapperende haren.

[Sul molo il vento soffia forte...]

Sul molo il vento soffia forte. Gli occhi
hanno un calmo spettacolo di luce.
Va una vela piegata, e nel silenzio
la guida un uomo quasi orizzontale.
Silenzioso vola dalla testa
di un ragazzo un berretto, e tocca il mare
come un pallone il cielo. Fiamma resta
entro il freddo spettacolo di luce
la sua testa arruffata.

De fietser

't Venetiaanse pleintje,
somber en oud, verzamelt
geuren van zee. En vluchten
van duiven. Maar in mijn
herinnering - door licht
betoverd - blijft de vlucht
van de nog jonge fietser
die bijna zingend aan
zijn vriend vraagt: ‘Ga je alleen?’

[La veneta piazzetta]

La veneta piazzetta,
antica e mesta, accoglie
odor di mare. E voli
di colombi. Ma resta
nella memoria - e incanta
di sé la luce - il volo
del giovane ciclista
vòlto all'amico: un soffio
melodico: ‘Vai solo?’