De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 66]

Light Verse

[p. 67]

Ballade
Catharina Blaauwendraad

O gruwel, de gebouwen die verrijzen!
Het groene hart van Holland werd gebroken
door bruut beton. De grauwen en de grijzen
vergrijpen zich aan ongerepte stroken
als onkruid, door onachtzaamheid ontloken.
Toch hoort men geen protest van het publiek;
de slechte smaak heeft allen aangestoken:
De wansmaak wint het van de esthetiek.

Men zou de stedeling gelukkig prijzen,
gewend aan grijs, van landschap lang verstoken.
Wat doet de stadsmens nog van afschuw ijzen?
Het volgende: In steden hebben spoken
van wanontwerp de koppen opgestoken.
Prachtige panden werden door een kliek
van nietsontziende slopers afgebroken:
De wansmaak wint het van de esthetiek.

Reeds staan de steden vol van eerbewijzen
aan lelijkheid. Men bouwt ononderbroken,
de bouwsteen echter is geen steen der wijzen.
Gebouwen die niet met het stadsbeeld stroken,
schril tegen oude glorie afgestoken;
die beelden maken mij melancholiek.
Maar ik berust. De pest is uitgebroken:
De wansmaak wint het van de esthetiek.

Prins Charles, gij hebt mijn grieven uitgesproken.
Toch baat hier geen royale retoriek.
Men zal ons steeds met lelijkheid bestoken:
De wansmaak wint het van de esthetiek.