De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 17]

Vier gedichten
Kees Hermis

Verkenningen

we deden pogingen 2 eeuwen
in te halen, maar goeie god

wat doe je met twee eeuwen,
balken vermolmd, verrot

we liepen door zijn huis, lazen
wat tijd kan doen, wisten

hier keren wij niet terug,
dus maakten vlug een foto

van wat was ingericht, nauw-
keurig overzicht van al wat

leeft, in kode teruggebracht
tot een Latijnse naam, geordend

naar soort en geslacht, over
de bloemen buiten waaide

licht, veel mooier en ouder
Linnaeus was er niet of toch

we stonden in een hoek van zijn
studeervertrek en schreven

- schamele poging tot overleven -
namen in het gastenboek

[p. 18]

Zelfportret

Kale vlaktes, open vuren
En het oor dicht aan de grond,
Enkel in de verte turen, of de
Stille regen komt. Over

Holle wegen trekken. Zien
En blijven in het licht. Langs
Rivieren, steenwoestijnen gaan
Mijn voeten, soms gericht. Tot
Ik ben van dood en leven
Slot en sleutel: Evenwicht.

Tussen vuur en ijs

Zwaar weer. Beschadigd landschap
Littekens, diepe sporen verraden
hun geschiedenis

Vogels die weten, grijpen naar
het wapen van de spot

Iets in hun vlucht licht op,
reikt verder dan de god
van vechtkracht, legermacht

Niet te miskennen is hun lot
maar even zijn zij schild
voor vuurverbrande ogen

Een zachte heelmeester die
over het maaiveld strijkt

[p. 19]

Naschrift

Bij de sculptuur van Victor Hugo door Auguste Rodin in Parijs.

Hij moet met zacht geweld te voorschijn
zijn geslagen. Moeizaam, geduldig opgezocht.

Tot huid voor huid zijn armen, romp, gelaat
vertraagd werden bevrijd.

Meer niet. Dat was genoeg.

Totdat zijn borst bewoog, er zoveel leven
door zijn lichaam trok dat hij haast
lijkt te slapen.

Een dodenslaap waarin hij elk moment
zijn ogen op kan slaan
Hij neemt de tijd in steen.

Weegt peinzend af of hij wel op zal staan.
Of dat hij terug zal keren, wegzinken
in zijn monoliet.

Hij zwijgt bewegingloos, blijft één
met deze status quo.

Een ander antwoord is er niet.