De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 59]

Twee gedichten
Jos Versteegen

Zwervelingen

Spesso il male di vivere ho incontrato
(Eugenio Montale)

Het haringkraampje bij de kerkhofmuur
verkoopt dood leven, en zij eten snel.
De schemer van het zesde middaguur
herschept de marktplaats in een schimmenspel.

Lantaarns, geklonken aan de kerkhofmuur,
beschijnen hen die gaan zonder te groeten:
zij slepen zich door 't gelig clair-obscur,
hun schaduw op de hielen, voor de voeten.

De ridders van de droevige figuur,
zij rusten kort. Want straks, zonovergoten,
gaan zij weer lijkbleek langs de kerkhofmuur,
tot aan het hek. Het hek met stalen sloten.

[p. 60]

Eeuwigheid

Nijmegen, Altrade

Dat hier het landschap trilde, en de doden
bij 't schallen van een overwinningslied
ontsnapten aan de zerken en de zoden
als was 't een goocheltruc - het zal wel niet.

Wie stierf, ligt te versmelten met de aarde.
Wie leeft, is tot en met de dodenhof
op zoek naar eeuwigheid en hoger waarden,
alsof hij nooit zal bijten in het stof.

Ik zie een vink die op een kruisbeeld zingt,
dekstenen als in 't slot gevallen deuren
waarop gebonkt, gebeukt is. Gaten, scheuren,
een boom die uit een graf naar buiten wringt.