De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 53]

Twee gedichten
L.F. Rosen

Alchemie

Hij zat het leven op de hielen of omgekeerd,
maar donker als het was zou 't niet meer zijn.
't Weerlichtte in de vuren. 't Schroeide zeer.
De grote doorbraak vroeg dat offer. Oude wet.

Dat de stoutmoedigheid hem nog zou spijten, 't tere
wonder, de helderheid daarvan, als pijn
zou zijn, vermoedde hij maar vaag. Dat het
geheim hem bleef ontwijken, dat hij erbuiten stond
en de formule ongeschreven bleef, besefte hij ontzet
toen hij slechts as in vijzels vond,
een vaag spoor van gif in steeds leger flessen.
Wel van voorbarigheid die kennis heet
maar van het leven zelf, de innigste processen,
waarom het komt, heeft hij nog steeds geen weet.

Hernieuwde kennismaking

Die eens in een voorwereldlijk dispuut zijn plaats
gewezen was in 't hakhout, onder steen als een melaatse,
lag in ons midden achter glas. Hoe huiselijk hij oogde
met zijn neus voor warmte, stil als verraad,
ontspannen naar vermogen - Zijn tong knipoogde.
'k Wist weer van namen, plaatsen, tijden: Verdroogde
huid die zich niet meer naadloos spannen laat.