De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 2]

Nederlands proza

[p. 3]

Zonder woorden
Peter Andriesse

‘Jongen, dan neem je toch een tussenstop in Bangkok!’ zei Adriaan toen ik klaagde over gebrek aan reisgezelschap op mijn voorgenomen tocht naar Indonesië. ‘Dat moet een seksparadijs zijn. Aan vrouwelijk gezelschap heb je daar geen gebrek. Voor een krats gaat zo'n meisje met je mee op reis. Ik zou het wel weten als ik jou was.’ Adriaan wreef zich verlekkerd in de handen. ‘Ik zou wat graag met je meegaan, maar ja, ik ben getrouwd en Julia ziet me aankomen.’

‘Ach, hoeren,’ zei ik. ‘Voor betaalde liefde hoef je niet op reis en Thaise meisjes staan hier al achter de ramen.’ ‘Er zijn genoeg mannen die daar de vrouw van hun leven hebben gevonden. Neem nou die vriend van Gerard! Je trouwt met zo'n meisje en je neemt 'r mee naar Amsterdam.’

‘Ja, ja, zo gemakkelijk zal dat wel niet gaan.’

‘Jongen, die meisjes staan daar te springen om met zo'n rijke Europeaan te trouwen.’

Ik begon er bijna in te geloven en zag me al met een Thaise schone aan de arm op Schiphol aankomen. Bij het aanschaffen van een ticket Amsterdam-Jakarta hield ik de mogelijkheid open om de reis in Bangkok voor enkele dagen te onderbreken. Op de heenreis maakte ik daarvan geen gebruik, maar na een maand hunkerend kijken naar onbereikbare exotische meisjes was ik rijp voor een roekeloze stap.

Bangkok is een vreselijke stad: klamheet, lelijk, onoverzichtelijk groot en altijd gehuld in de stofwolken en benzinedampen van een massaal voortrazend verkeer. De stad verschilt daarin niet van Jakarta, en daar had ik het maar één dag uitgehouden. Met een taxi liet ik me naar het hotel rijden dat Adriaan me had aanbevolen. ‘Jongen, volgens Gerard zit je daar middenin al het gedoe!’ De chauffeur probeerde me eerst over te halen een ander hotel te nemen en toen dat niet lukte, begon hij me te paaien met allerlei verlokkingen. Wilde ik jongens of mooie meisjes, kleine jongens of meisjes van ten hoogste dertien jaar? Een verkwikkende massage misschien? Voorlopig wilde ik alleen naar mijn hotel en onder de douche.

[p. 4]

Het hotel ligt rond een binnenplaats die verbonden is met een grote winkelstraat via een morsig steegje waar, zoals ik later ontdekte, tot twee uur 's middags geïmproviseerde eetstalletjes staan. Daarna hangen er straatschoffies van tien à twaalf jaar rond die de passerende hotelgast aanroepen, met hem meelopen of een hand op z'n arm leggen. Ik leerde dat je ze het beste kunt afkopen met sigaretten, anders volgen ze je tot in je kamer. 's Nachts is het steegje verlaten, op enkele tientallen ratten na die verschrikt wegvluchten uit de bamboemanden met eetafval.

De kamer was goedkoop, schoon en voorzien van een badkamer en ronkende airconditioning. Toen ik 's avonds naar een restaurant zocht, bleek dat het hotel pal naast de grootste vermaakswijk van Bangkok ligt. Patpong bestaat uit twee straten die evenwijdig lopen aan het steegje naar het hotel en heeft het aanzien van een dolgedraaide kermis met veelkleurige aan- en uitflitsende neonreclame die ‘Go Go Girls’, ‘Floorshow’, ‘Massage’ en nog veel meer aanprijst. Discomuziek van de ene bar probeert die van de andere te overstemmen. Ik vond een rustig restaurant, waar ik voor het doorbrengen van de rest van de avond een klein reisgidsje raadpleegde, dat me ‘The Pink Panther’ aanried vanwege de floorshow. Die was gauw gevonden door de metershoge Roze Panter in neon aan de gevel van een hoekpand. Ik liep twee brede trappen op en kwam terecht in een grote schemerige ruimte met als blikvanger in het midden een met schijnwerpers verlichte boksring zonder touwen. Voor ik rustig om me heen kon kijken, werd ik aangeklampt door drie mooie meisjes in bikini die me lief toelachten en me naar een ruime fauteuil op enige afstand van het podium loodsten. Ze vroegen om drankjes, ontdeden pinda's van hun velletjes voor ze die in m'n mond stopten, zetten mijn glas whisky in te snel tempo aan m'n lippen en masseerden m'n benen, armen, rug en schouders. Ik voelde me als een sultan in zijn harem. Met een half oog kon ik de floorshow volgen. Meisjes beklommen het podium in een luchtig jurkje, wierpen het kledingstuk gracieus van zich af en vertoonden naakt hun kunstjes. Ze lieten zien hoe te schrijven zonder pen in hun hand te houden, ze worstelden met slangen om deze zover te krijgen dat ze voor een deel in haar onderlijf verdwenen, ze goochelden met pingpongballen, mikten gepelde bananen in een mand, schoten trossen ballonnen stuk met blaaspijpjes en ontdeden flessen koolzuurhoudende drank van kroonkurken, waarbij een suggestieve fontein

[p. 5]

van schuim tussen hun benen opspoot. En dat deden ze allemaal met hun vagijntjes, terwijl ze er kuis bij glimlachten. Tijdens een sierlijk dansend uitgevoerde demonstratie van alle standjes van de Kama Sutra door een zeer potente jongeman en een lenig meisje, grepen mijn metgezellinnen me speels in het kruis en giechelden toen ze voelden dat het gebeuren me niet onberoerd had gelaten. Van de weeromstuit werd ik ook brutaal en liet een hand onder het bovenstuk van de bikini van een meisje glijden. Ik voelde een borst die groter was dan ik kon omvatten. Het meisje legde een hand op mijn arm, boog zich naar me toe en zei: ‘Als je bij de bar 500 bath betaalt ga ik met je mee.’

Voor ongeveer f 45, - zou ik niet alleen haar grote borsten mogen zien, maar haar helemaal naakt voor mezelf hebben op m'n hotelkamer. Het was een opwindende gedachte, maar hoe zou ik haar ongezien mijn kamer binnen kunnen smokkelen? Op elke etage hield een man vanuit een leunstoel de gang van zaken in de gaten. Misschien zou hij voor veel geld een oogje toeknijpen, maar ik was een te grote stuntel en zou me door m'n schaamte alleen maar belachelijk maken. Ik trok mijn hand terug en schudde het hoofd. Uit bangigheid redeneerde ik dat ik geen zin had om geld te betalen voor een meisje waarin ik alleen maar geïnteresseerd was vanwege haar grote borsten. Ze trok een pruilmondje en toen ik bleef bij mijn weigering, was het opvallend hoe snel de aandacht van de meisjes voor mij afnam. Spoedig zat ik alleen en na bij de bar betaald te hebben, verliet ik de club. Ik liep langs open bars op de trottoirs en langs clubs die uitzonderlijk pikante shows hadden te bieden. Vaak stonden er meisjes in bikini waarop een rode button met nummer in wit bij de ingang. Ze hielden stukken karton voor hun navel waarop de concurrerende prijzen van bier en whisky stonden geschreven. Ergens schoof zo'n meisje het gordijn voor de ingang van een kleine bar opzij. Discomuziek dreunde me tegemoet, aan de bar zaten meisjes in bikini met genummerde buttons die me verleidelijk toelachten. Tegenover de bar waren vijf hoge platforms waarop bikinimeisjes wulpse dansbewegingen stonden te maken, zich vasthoudend aan twee verticale aluminium stangen. Ze werden beschenen door snel van kleur wisselende spotlights. Ik stapte naar binnen en ging ongeveer in het midden van de bar zitten, waar ik aan beide kanten lege barkrukken had. In de spiegelende achterwand kon ik de dansende meisjes zien. Ik bestelde een whisky bij het meisje achter

[p. 6]

de bar en meteen waren de barkrukken aan weerszijden van me bezet met bikinimeisjes. Terwijl ze mijn bovenbenen masseerden smeekten ze me om een drankje. ‘Vraag maar aan hem,’ zei ik wijzend naar een klant die binnenstommelde, maar helaas direct weer rechtsomkeert maakte. De meisjes bleven nog even aandringen, maar ik liet me niet vermurwen.

Het meisje achter de bar droeg een spijkerbroek en een wijd overhemd. Als ze me inschonk keek ze me lief lachend aan. Ze bleek geen woord Engels te spreken, alleen de bestellingen begreep ze. Ik zag hoe het afrekenen verliep toen de enige andere klant aan het eind van de bar wilde vertrekken. Het barmeisje pakte het plastic bekertje met bonnetjes dat voor hem op de bar stond en gaf het aan de kassajuffrouw in de hoek achter de bar. Die maakte de rekening op, deed die in het bekertje dat door het barmeisje voor de klant werd neergezet, die er dan het geld in deponeerde. Het meisje stond achter de bar om in te schenken en bonnetjes te schrijven, meer niet.

Het bikinimeisje rechts van me, een ondeugend lachebekje, griste mijn plastic aansteker voor mijn neus weg. Ik wilde hem terugpakken, maar ze wipte van haar kruk en stopte het ding in de linkercup van haar bikini, vlak onder de rode button met het nummer 14 erop. ‘Eerst een drankje,’ zei ze lachend. Ze was er op uit dat ik in haar borsten zou gaan graaien, zodat ik uit wellust alsnog door de knieën zou gaan. Ik toonde geen belangstelling meer voor de aansteker, maar keek naar het verlegen lachende gezicht van het barmeisje. Ze moest nog heel jong zijn, had lang loshangend haar en tussen haar twee grote voortanden was een beetje ruimte. Een schoonheidsfoutje dat haar alleen maar aantrekkelijker maakte. Nummer 14 hield me pesterig de aansteker voor. Ik deed er een snelle greep naar, maar zij balde haar vuist er omheen. Ik pakte de vuist en na enige inspanning en veel gelach van de andere meisjes wist ik de aansteker uit haar vingers te wringen. Ten slotte bood ik haar een drankje aan. Het barmeisje keek me met een schuin hoofd lief aan en gebaarde dat ze ook wat van me wilde drinken. Ik schudde m'n hoofd en voor ik het wist had ze m'n aansteker te pakken. Over de bar heen greep ik haar vuist, maar door de afstand tussen ons in kostte het me veel moeite het ding terug te krijgen. Het werd een spel waarbij ze me plagerig toelachte en diep in de ogen keek. Het leek op flirten en ik flirtte terug. Nadat ik eindelijk de aansteker onder bewonderend gejuich had heroverd en haar een drankje had aan-

[p. 7]

geboden, ging het flirten door. Nu kwam de gezette Madame van haar kruk aan het begin van de bar en wilde ook een drankje. ‘Ik kan niet voor iedereen betalen!’ riep ik, maar ik was al gezwicht. Het barmeisje pakte na het inschenken mijn hand en aaide over mijn onderarm. Met mijn vrije hand begon ik haar arm te strelen. Haar huid was glad en zacht als van een baby. We keken elkaar in de ogen en ik dacht verliefdheid in de hare te zien. Als ze een bestelling moest afwerken, kwam ze meteen weer terug. Van handjes vasthouden en armen strelen kwam het zelfs tot innige zoenen over de bar heen. Ik kon het nauwelijks geloven en voelde me licht in het hoofd. Tussen twee lange zoenen door zei de Madame iets tegen het meisje en daarna wendde ze zich tot mij: ‘Als je 200 bath betaalt hoeft ze niet verder te werken en kan ze met je mee.’ Ik ging akkoord en het meisje klom over de bar en nestelde zich tegen me aan. Het zoenen en strelen kon nu onbelemmerd doorgaan en zij voelde zelfs naar de stand van zaken in mijn kruis. Ze lachte me veelbetekenend toe. Met het condenswater van onze glazen schreven we voor elkaar onze namen op de bar. Wah Nam was haar naam en ze gebaarde dat ze met me mee wilde.

Hand in hand liepen we naar het hotel en ik voelde me geweldig. Als de etagebewaker moeilijkheden maakte, zou ik hem wel een paar biljetten van 100 bath toestoppen. De man deed echter of hij sliep toen we hem voorbij liepen. Op mijn kamer viel Wah Nam me om de hals en begon me gulzig te zoenen. Kon je dit nog gespeelde verliefdheid noemen? Hoeren zoenen nooit, laat staan tongzoenen. Ik tilde haar met de handen onder haar billen op en ze sloeg haar benen om mijn heupen. Zo droeg ik haar naar het bed en alsof er geen tijd te verliezen was, trokken we onze kleren uit. Soepel verenigden onze lichamen zich en langdurig en heftig bedreven we de liefde. Nadat ik voor de tweede keer was klaargekomen maakten we ons los van elkaar. Ik voelde me plezierig moe en verzadigd. En zij? Ze had gekreund en met gesloten ogen haar hoofd gewenteld waarbij haar gezicht als door pijn vertrokken was. Op m'n elleboog steunend bekeek ik haar mooie, slanke lichaam en streelde de zachte huid. Ze opende haar ogen en glimlachte. Plotseling kwam ze energiek overeind, pakte me bij de hand en trok me mee naar de badkamer. Onder veel gelach zeepten we elkaar in, spoelden we elkaar af met de handdouche en hielpen we elkaar met afdrogen. Ik ging weer op het bed liggen en keek hoe zij zich met het badlaken vlak boven haar

[p. 8]

borsten dichtgeknoopt voor de kaptafel verzorgde. Eindelijk kwam ze naar het bed getrippeld, waar ik het badlaken van haar lichaam trok, haar tegen me aanduwde en zoende. Glimlachend maakte ze zich los en duwde me bij mijn schouders terug op het bed. Ze gebaarde dat ik zo rustig moest blijven liggen. Ik liet haar d'r gang gaan toen ze me van onder tot boven begon in te wrijven met een verkoelend poeder. Ze hield me de poederbus voor en wees naar de afbeelding van een lachende baby. ‘Baby's,’ zei ze en ik had ook het gevoel als een baby verwend te worden. Knielend tussen mijn benen masseerde ze mijn borst, armen en bovenbenen, totdat ze zich oprichtte en zich over mijn onderlijf liet zakken. Terwijl ze me bereed trok ze de gordijntjes weg voor de spiegel die boven de hele lengte van het bed was aangebracht. Zou ze er plezier in hebben zich zo bezig te zien? Voor mij deed ze het niet, want ik keek tegen haar gezicht en borsten aan, niet in de spiegel achter mijn hoofd. Met de armen om elkaar heen gingen we eindelijk slapen. Morgenvroeg gaan we verder, dacht ik, haar zachte huid strelend.

Maar daartoe gaf ze me geen kans. Aangekleed en opgemaakt zat ze al naast me op het bed voor ik goed wakker was, stak met een lief lachje haar hand met de palm naar boven naar me toe en maakte met haar andere hand het bekende eetgebaar. Daar had ik niet op gerekend; ze was niet verliefd op me geweest, ze had me verleid. Ik pakte m'n portefeuille en trok er een 500 bathbiljet uit. Ze loerde mee in de portefeuille en met haar vlugge vingertjes wist ze nog twee biljetten van 100 bath te bemachtigen. Ze zoende me en vertrok.

In de loop van de ochtend drong het pas goed tot me door dat ik wel erg naïef was geweest. Het kon best zijn dat ze me aardig vond, maar daarom moest er nog wel geld verdiend worden. Ik was het die verliefd op haar was geworden. Eigenlijk had ik haar moeten aanbieden bij me te blijven en haar te onderhouden. En dan een vliegticket voor haar kopen en haar meenemen naar Amsterdam. Er was nog niets verloren, mijmerde ik, ik zou haar diezelfde avond nog het voorstel doen met de Madame als tolk. Mijn droom was al bijna waarheid voor me toen ik 's avonds de bar binnenstapte. Ik werd door de meisjes en de Madame ontvangen met een opgetogenheid of ik al jaren vaste klant was. Wah Nam lachte verlegen naar me en niet lang nadat ze m'n whisky met ijs had ingeschonken waren we weer verdiept in het roesverwekkende strelen en zoenen. De bikinimeisjes maakten glunder gebaren naar ons dat we weer samen

[p. 9]

moesten gaan slapen en hielden zich verder op een afstand. Tegen de tijd dat ik zou gaan afrekenen, zou ik via de Madame het aanzoek doen.

Ineens ontstond er grote beroering in de bar, de meisjes schoten razendsnel in hun kleren, de muziek werd uitgedaan en met de enige andere klant, een halfslapende dronken man, werd afgerekend. Het gerucht ging dat de politie in aantocht was om te controleren of de bars wel om twaalf uur dichtgingen, want op dat moment begon het boeddhistische lentefeest. Ik duwde een 500 bathbiljet in het bekertje en kreeg het van Wah Nam terug met een papiertje waarop stond: ‘240 bath’. In het Engels vroeg ik luid waar mijn wisselgeld bleef. De Madame zei dat de rekening 340 bath bedroeg en ik zou slechts 100 bath in het bekertje hebben gedaan. Ik moest nog 240 bath bijbetalen. Ik wist zeker dat ik 500 bath bij me had gestoken, want met 100 bath kom je niet ver. De biljetten zijn weliswaar even groot, maar die van 500 bath zijn bruin, die van 100 groen. Zoiets kan tot een vergissing leiden, maar in mijn geval was dat uitgesloten. De kassajuffrouw bevestigde nog eens dat ze slechts 100 bath had ontvangen. Er ontstond een woordenwisseling waarin beide partijen voet bij stuk hielden. De uitsmijter, een stevige jongeman, kwam de Madame en de kassajuffrouw te hulp om me nog eens rustig maar nadrukkelijk te vertellen dat ik nog 240 bath diende te betalen. ‘Ik heb met 500 bath betaald, meer geld had ik niet bij me,’ hield ik vol. Vanuit de coulissen verscheen een potige man met een spiegelende zonnebril. Kalm vertelde hij me dat ik moest betalen, anders zou hij de politie erbij halen. In godsnaam, geen politie, dacht ik in paniek. Wah Nam had zich de hele tijd afzijdig gehouden. Ik wees naar haar en zei dat zij gezien moest hebben dat ik met 500 bath had betaald. Ik keek haar doordringend aan, maar ze deed alsof ze er niets van begreep. ‘Zij speekt geen woord Engels,’ zei de zonnebril, ‘ze zegt dat je met 100 bath hebt betaald.’

Weer keek ik Wah Nam strak aan, maar ze glimlachte alleen wat verlegen en sloeg de ogen neer. Ik voelde me door haar verraden. Machteloos stemde ik ermee in dat Wah Nam en de uitsmijter met me meegingen naar het hotel om het resterende bedrag alsnog te innen. Voor ik de zaak verliet riep ik woedend: ‘Ik kom hier nooit meer terug!’ Op het trottoir zorgde ik ervoor een eindje voor het tweetal uit te lopen. Niets wilde ik meer met die oplichters te maken hebben. Bij de deur van mijn hotelkamer gaf ik ze het geld. Wah

[p. 10]

Nam wees op zichzelf en met smekende ogen maakte ze het gebaar van slapen. Ik duwde de deur voor haar neus dicht.

De volgende dag was alles gesloten en er was zelfs bijna geen verkeer. Ik slenterde door een park en mijn mening over het gebeurde werd steeds milder naarmate mijn verlangen naar Wah Nam toenam. Ik had haar de vorige avond de schuld van alles gegeven. Ik had me druk gemaakt om een onnozel bedrag en door haar zo ruw weg te sturen had ik haar ernstig beledigd. Wat had ze anders kunnen doen dan haar bovengeschikten gelijk geven? Ze zou anders haar baantje zijn kwijtgeraakt. Ik kreeg medelijden met het weerloze meisje en nam me voor diezelfde avond nog terug te gaan naar de bar om haar via de Madame m'n excuses aan te bieden en te vragen om met me mee te gaan naar Amsterdam.

's Avonds drong langzaam de verschrikkelijke waarheid tot me door toen ik zag dat alle neonlichten van Patpong gedoofd waren. Alle bars waren dicht! Ik keerde terug en bestelde in het hotelrestaurant een whisky. Toen de bediende het glas voor me neerzette, vroeg ik hem hoe lang die feestdagen zouden duren.

‘Vijf dagen.’

‘En al die tijd is alles dicht?’

‘Ja, vijf dagen mag er niet in het openbaar gedronken worden.’

Mijn vliegtuig vertrok twee dagen later.